Początki życia Lisy Lane nie były łatwe. Przyszła na świat w 1933 roku w rodzinie, która miała problemy finansowe. Lisa i jej siostra Evelyn spędziły dzieciństwo w domu dziadków, którzy wychowywali dziewczynki, zastępując im pracującą na dwóch etatach matkę. Nie znały swojego ojca. W 1957 roku doszło do tragedii, która na zawsze odcisnęła swoje piętno na życiu Lisy. Podczas jazdy samochodem 24-letnia Lisa Lane potrąciła starszą kobietę, która zmarła w wyniku doznanych obrażeń. Wydarzenie to stało się przyczyną nękających ją w późniejszych latach stanów depresyjnych.
Odkryta miłość do szachów
Niewykluczone, że właśnie w tych trudnych momentach Lisa odkryła szachy. Okazały się one dla niej sposobem na ucieczkę od rzeczywistości. Lane szybko zorientowała się, że szachy są dla niej czymś znacznie więcej – prawdziwą życiową pasją. Mistrzostwa Stanów Zjednoczonych w szachach kobiet w 1959 roku należały już w pełni do niej. Lane zdobyła na nich pierwsze miejsce i utrzymała swój tytuł niekwestionowanej mistrzyni do 1962 roku. W 1961 roku stała się pierwszą szachistką, której zdjęcie umieszczono na okładce magazynu „Sport Ilustrowany”. Obiektem podziwu były już wtedy nie tylko jej ponadprzeciętne umiejętności działania na szachownicy, ale również nietuzinkowa uroda. Konkurenci Lane podkreślali kontrast pomiędzy jej delikatną aparycją a bezkompromisową, niemal „agresywną” strategią gry. Według nich Lisa grała „jak mężczyzna”. Wielokrotnie też w ówczesnej prasie pojawiały się wyrazy zdumienia, iż młoda dziewczyna tak bardzo zainteresowała się szachami, grą uznawaną wtedy za aktywność dla „dla starszych panów”.
Niech mówią...
Lane nie przywiązywała jednak uwagi do tych „zarzutów”. Co więcej, gdy w 1966 roku odzyskała tytuł mistrzyni, zaczęła głośno zwracać uwagę na występujące w tym sporcie przejawy nierówności i dyskryminacji ze względu na płeć uczestników. Zdobycie tytułu mistrza szachów wiązało się ze zdobyciem nagrody w wysokości 6000 dolarów, podczas gdy mistrzyni mogła otrzymać jedynie 600 dolarów. Niestety, Lisa nie znalazła sojuszników, którzy poparliby jej postulaty. Sfrustrowana tą sytuacją zaprzestała gry w mistrzostwach w roku 1967.
Po latach Lane twierdziła, że decyzja o rezygnacji była również związana ze zmęczeniem tym, że była postrzegana głównie przez pryzmat swoich osiągnięć na polu szachów.
