Jak to się stało, że osoba z pani pochodzeniem, z korzeniami arystokratycznymi, na dodatek urodzona nad Wisłą, odnalazła się w biznesie kosmetycznym? Co więcej, stała się jednym z jego symboli?
To nie moja zasługa, tylko mojego męża Huberta d’Ornano, który był wielkim ekspertem od kosmetyków. W 1946 r. założył wraz z ojcem i bratem Michałem wytwórnię kosmetyków Jean d’Albret-Orlane i był na początku lat 70. jej prezesem i dyrektorem generalnym. W pewnym momencie zdecydowali się jednak sprzedać firmę, bo brat Michał zajął się polityką, zresztą z sukcesami. Był m.in. przez siedem lat ministrem. Nie chciał mieć nic wspólnego z biznesem. Mój mąż Hubert po sprzedaniu Orlane miał siedmioletni zakaz konkurencji, więc w tym czasie zarządzał przedsiębiorstwem. Ja w międzyczasie pracowałam w branży mody, ponieważ Orlane kupiło dom mody Jean-Louis Scherrer – bardzo mi się to podobało. Ale kiedy Hubert powiedział, że może przedłużyć kontrakt na zarządzanie na kolejne siedem lat lub zacząć coś od nowa, poparłam jego decyzję, by rozpocząć nową drogę, co było bardzo, bardzo ryzykowne – to były lata 1974–1975 i czasy pierwszego kryzysu naftowego, który naprawdę sparaliżował świat. Postawił mi jednak warunek: musisz opuścić dom mody. Zdecydowaliśmy, że zostawiamy go Amerykanom i zaczynamy coś nowego. Tak zaczęła się historia Sisleya.
