Rodzice są współodpowiedzialni za to, co staje się doświadczeniem ich dzieci

Za wcześnie na to, aby kategorycznie przesądzać o winie którejkolwiek z osób wymienianych kontekście omawianej afery. Nie jest jednak z pewnością za późno, aby mając na uwadze niepokojące doniesienia, podkreślić, że wykorzystanie seksualne dziecka stanowi tego rodzaju przestępstwo, które kładzie się cieniem na całym życiu pokrzywdzonego i wpływa na każdą ze sfer jego życia. U jednych wywoła chorobliwą potrzebę życia w normalności, doprowadzi do ponadnormatywnie szybkiego założenia rodziny i poświęcenia się jej w pełni - mimo że nie zostanie podjęta próba pogodzenia się z przestępstwem na specjalistycznej terapii. U innych skutkować będzie zamknięciem się na budowanie bliskości i jej unikaniem tak skutecznie, że niemożliwe okaże się stworzenie stałego, stabilnego i zdrowego związku. W obu przypadkach jednak osoba, wobec której zastosowano przemoc seksualną, niezależnie od tego, czy doszło do tego za jej (pozorną) zgodą, czy wobec braku wyraźnego sprzeciwu – będzie się czuła winna. Winna tego, że nie okazała się dość asertywna, że nie wiedziała, czym jest tzw. zły dotyk i sądziła, że to, czego doświadcza, jest normalne. Winna tego, że nie poprosiła o pomoc, ale i tego, że się o nią zwróciła.

Czy nastoletnia dziewczynka powinna wdawać się w relację z dorosłym mężczyzną i wysyłać mu „pikantne fotki”? Z pewnością nie, ale w odróżnieniu od odbiorcy takich treści i na ogół ich inicjatora, wiktymologia nie pozostawia złudzeń. Dziecko, choćby już miało biust i nosiło się doroślej, a nawet „prowokowało”, bądź wyrażało zgodę np. na współżycie, nie jest władne samodzielnie podjąć za siebie decyzji, bo nie zna jej wagi i znaczenia. W takim wypadku odpowiedzialność za dziecko powinni brać na swoje barki rodzice i to ich zadaniem, choć nie twierdzę, że prostym, jest taka obecność w życiu córki lub syna, która co najmniej zwiększy prawdopodobieństwo uchronienia ich przed nieszczęściem. Niezależnie do tego, czy wybór padnie na profilaktykę w postaci codziennej rozmowy, nieuleganie presji nielimitowanego dostępu do komórki, a nawet jawności dostępnych w niej treści, czy w grę wchodzić będą działania objawowe (zablokowanie dostępu do niebezpiecznej znajomości i powiadomienie o sytuacji odpowiednich instytucji), nie mam wątpliwości co do jednego. Rodzice, którzy w dzisiejszych czasach nie są zorientowani w aktualnych trendach, nie umieją korzystać z popularnych aplikacji i nie chcą tej wiedzy posiąść, są współodpowiedzialni za to, co staje się doświadczeniem ich dzieci. Nie wiedzą, kim są idole nastolatków i nie poświęcają czasu na wyczerpujące tłumaczenie pociechom, że świat kreowany przez media społecznościowe wprawdzie nie istnieje, ale realnie może wyrządzić krzywdę. Brutalne? Być może, ale nikt nie twierdził, że rodzicielstwo to bułka z masłem.