Catherine Deneuve: Nie znoszę konwenansów, gwiżdżę na to, co powiedzą inni

– Ludzie mnie postrzegają jako kobietę wyrafinowaną, odizolowaną. I potem dziwią się, gdy widzą, jak stoję z nimi w kolejce do kina. Bycie gwiazdą to ciężar, który krępuje ruchy. Gdy zaczyna się celebra, trzeba uważać i zachować umiar – stwierdziła w wywiadzie dla Madame Figaro. Włoski aktor Marcello Mastroianni, z którym była związana, powiedział kiedyś: „Jej pozorny chłód to tylko ochrona przed światem. W rzeczywistości jest impulsywna i gadatliwa, a w pokera potrafi blefować jak bezczelny szuler”. Recenzenci pisali na początku jej kariery: „Ta niby wyniosła blondynka ma poczucie humoru i niespożytą energię. Potrafi wypowiedzieć mnóstwo słów w rekordowym tempie, nie tracąc ani jednej sylaby”. Dziennikarze żartują, że muszą nagrywać każde jej zdanie, bo nie nadążają z notowaniem.

Catherine Deneuve najbardziej nie lubi… być na scenie. Paraliżuje ją świadomość, że wszyscy na nią patrzą. Dlatego, choć zagrała w ponad stu filmach, nigdy nie wystąpiła w teatrze. Z tego samego powodu początkowo nie zgodziła się na prowadzenie ceremonii rozdania Cezarów. Dała się namówić tylko dlatego, że to jubileuszowa uroczystość. Jest laureatką dwóch Cezarów, 12 razy była nominowana do tej nagrody.

Catherine Deneuve gwiżdże na to, co mówią inni

Nie ogląda swoich starych filmów. – Nie jestem osobą, która siedzi i myśli o tym, co było. Z biegiem lat przywiązujemy mniejszą wagę do różnych spraw, stajemy się lżejsi, bardziej pogodzeni. Jednak starość jest nudna, z tym poczuciem, że brakuje sił, by robić, co lubię, w sposób, do jakiego jestem przyzwyczajona. Niektórzy chcieliby powiedzieć osobom w moim wieku: zejdź na dół, kup papierosy i znikaj. Ja staram się zachować energię, cały czas idę do przodu – oznajmiła w rozmowie z portalem Psychologies. Do francuskich kin właśnie wchodzi kolejny film z jej udziałem - „Yokkai-świat duchów”. Wcieliła się w nim w gwiazdę piosenki, która umiera na scenie, po czym pojawia się jako duch.

Kiedyś mówiła, że dla aktorki najtrudniejszy jest czas między 40. a 50. rokiem życia: początkowo jeszcze można grać niezbyt podstarzałe kochanki, potem nagle zostają tylko role sześćdziesięciolatek. Ona nie miała takich problemów. Niedługo przed pięćdziesiątymi urodzinami za „Indochiny” dostała nominację do Oscara. A gdy dobiegała sześćdziesiątki, zachwyciła w filmie „8 kobiet”. Nie zwalnia tempa, co roku pojawia się na planie. W intensywnej pracy nie przeszkodził jej nawet udar, którego dostała sześć lat temu.

Czytaj więcej

Ludzie

Nominowana do Oscara Marjane Satrapi nie przyjęła Legii Honorowej na znak solidarności z irańskimi kobietami

Urodziła się i dorastała w Iranie, mieszka w Paryżu. Światowe uznanie przyniósł jej animowany film „Persepolis”, w którym opowiedziała o pełnych przemocy czasach swojego dzieciństwa. Niedawno Marjane Satrapi odmówiła przyjęcia Legii Honorowej. Wyjaśniła dlaczego.

– Na szczęście odzyskałam formę i mogę robić, co chcę. A ja niczego sobie nie odmawiam. Nie uznaję zasady, że życie to sztuka wyboru, zawsze chciałam mieć wszystko, nie jestem rozsądna. Nie znoszę konwenansów, gwiżdżę na to, co powiedzą inni. Moje filmowe bohaterki też często sprzeciwiały się społecznej presji. Lubię kobiety, które stawiają opór – powiedziała Madame Figaro.

Catherine Deneuve skrytykowała ruch #MeToo

Bezkompromisowa, podpisała w 2018 r., razem ze stu znanymi Francuzkami, list otwarty krytykujący ruch #MeToo: „Bronimy prawa do uwodzenia, bo to podstawa wolności seksualnej”. Gdy wybuchła awantura, doprecyzowała na łamach Libération: „Sprzeciwiam się medialnym linczom. Nie orzekam o winie tych mężczyzn, bo nie mam do tego kwalifikacji. Niewiele osób je ma. A kto mnie może zapewnić, że ruch #MeToo nie będzie używany do manipulacji, do ciosów poniżej pasa?”. Wyraziła jednak solidarność z ofiarami molestowania, ale w swoim stylu: „Im i tylko im należą się moje przeprosiny. Natomiast wszystkim konserwatystom, rasistom i tradycjonalistom, który wykorzystali moje nazwisko do swoich celów, odpowiadam: nie dam się wam nabrać”.

Przypomniano wtedy sygnowany przez nią manifest z 1971 r.: 343 artystki i intelektualistki zaprotestowały w sprawie aborcji, która wtedy była we Francji karana: „Zabiegi przeprowadza się w niebezpiecznych warunkach. Na temat tych milionów kobiet panuje zmowa milczenia. Oświadczam, że poddałam się aborcji. Żądam prawa do niej”. Był to wtedy akt dużej odwagi, ale Deneuve stwierdziła, że dla niej to kwestia uczciwości, każdy powinien mieć prawo do kierowania swoim życiem. Cztery lata później przerywanie ciąży zostało we Francji zalegalizowane.

Catherine Deneuve ceni dyskrecję

Rzadko komentuje bieżące sprawy i niechętnie udziela wywiadów, bo nie lubi być w centrum uwagi. – Zachowuję dyskrecję, nie opowiadam o życiu prywatnym, zamiłowanie do tajemnicy leży w mojej naturze. Kiedy wychowujesz się z trzema siostrami, musisz umieć zamykać drzwi – powiedziała Psychologies. Jej rodzice, państwo Dorléac, byli aktorami, ojciec uwielbiał i rozpieszczał swoje cztery córki. Catherine i o półtora roku od niej starsza Françoise kochały się najmocniej. Françoise pierwsza została aktorką i gdy Catherine poszła w jej ślady, przyjęła panieńskie nazwisko matki. W klubie, do którego wyciągnęła ją siostra, poznała reżysera Rogera Vadima. Miała 16 lat, on 32, był po dwóch rozwodach, m.in. z Brigitte Bardot. Zamieszkali razem, Catherine ufarbowała wtedy włosy na blond – jest naturalną ciemną brunetką. Nakręcili z Vadimem film, który miał miażdżące recenzje. Catherine była załamana, chciała skończyć z aktorstwem, postanowiła poświęcić się życiu rodzinnemu, urodziła syna Christiana. Wkrótce potem zagrała w „Parasolkach z Cherbourga” i została gwiazdą. Związek z Vadimem się rozpadł, sama wychowywała dziecko.

Rok po „Parasolkach…” pojechała do Londynu na plan filmu „Wstręt” w reżyserii Romana Polańskiego. Producent w ramach promocji wymyślił sesję do brytyjskiej edycji „Playboya”. Aktorka nie chciała o tym słyszeć, już na planie miała wielkie opory, by nakręcić kilka scen w przezroczystej koszulce. Polański uprosił ją, by przynajmniej spotkała się z fotografem. Był to David Bailey, Catherine od razu się w nim zakochała. Wzięli ślub, świadkami byli jej siostra Françoise i Mick Jagger. Panna młoda włożyła czarną sukienkę, pan młody zielone spodnie i błękitny sweter. Było to jedyne małżeństwo aktorki, rozpadło się po dwóch latach, ale do dziś się przyjaźnią. W 2015 r. Bailey zrobił jej zdjęcie na okładkę ELLE.

Czytaj więcej

Jej historia

Tilda Swinton nie planowała kariery aktorskiej. Kto sprawił, że zmieniła zdanie?

Wychowana w szkockiej rodzinie szlacheckiej, dzieciństwo spędziła w zamku w Berwickshire. – Pochodzę z małego kraju, a obecność w tak zaszczytnym gronie onieśmiela mnie – przyznaje Tilda Swinton, promując najnowszy film Pedro Almodóvara ze swoim udziałem.