Karolina Pisarczyk o kobiecych biegach z przeszkodami: Dużo siły nie wystarczy

Jaką kobietą jest Karolina Pisarczyk?

Odważną. Odwagi nigdy mi nie brakowało. Odkąd pamiętam, moje życie związane było z różnymi aktywnościami. Rodzice od dziecka wysyłali mnie na zajęcia sportowe, a ja zawsze miałam aspiracje, zawsze chciałam więcej. Wychowałam się ze starszym o siedem lat bratem w szczęśliwym domu. Nigdy nie brakowało tego, co było najbardziej potrzebne. Dostałam dużo miłości i doświadczyłam dużo opiekuńczości. Od małego mogłam też decydować o swoim hobby; o tym, czego chcę, a czego nie. Rodzina wspierała mnie we wszystkim, co robiłam.

To czego pani chciała? W którą stronę ciągnęło panią w dzieciństwie?

Ciągnęło mnie do relacji z ludźmi. Miałam dużo koleżanek, kolegów czy to na podwórku, czy potem w klubach, w których uprawiałam sporty. Najpierw, w szkole podstawowej było pływanie. Potem przez ładnych parę lat tańczyłam towarzysko. Była też siatkówka, szkolne SKS-y i obozy sportowe związane z siatkówką. Siatkówka dawała mi dużo radości. Uwielbiałam jednak taniec towarzyski; do dziś go wspominam, a czasem mówię, że miałabym ochotę do niego wrócić. Na wiele lat została też ze mną jazda konna; mieliśmy swojego konia. W dorosłym już życiu rozpoczęłam aktywność zwaną pole dance czyli akrobatykę na rurze. By w końcu dotrzeć do miejsca, w którym teraz jestem, czyli do biegów z przeszkodami.

Co takiego wydarzyło się w pani życiu i w którym momencie życia wybrała sobie pani tak ekstremalną dyscyplinę sportu?

Uwielbiałam tańczyć, więc dobrze się czułam się w pole dance, które wymagało siły, więc bazę miałam. Intensywność i sposób treningu spowodowały jednak u mnie sporo kontuzji. A że życie nie lubi próżni, to zaczęłam szukać alternatywy. I tak, dość szybko trafiłam na treningi grupy BeFit24 Team, która zajmowała się biegami z przeszkodami. Spróbowałam i… zostałam. Spodobało mi się, może właśnie dlatego, że to było takie trudne, że trzeba przezwyciężać wiele swoich lęków, trzeba odkrywać swoje możliwości, przekraczać granice, które stawia nam umysł. Miałam 30 lat.

Pamięta pani swój pierwszy bieg z przeszkodami?

Dobrze pamiętam wiele z tych biegów, bo każdy z nich charakteryzuje się czymś innym i inne są sytuacje, które zostają na długo w pamięci. Zaskoczyło mnie to, że te biegi są piekielnie trudne; tego się nie spodziewałam. Ten pierwszy bieg był w 2016 roku w Krakowie. Wczesna wiosna, przełom marca i kwietnia. Dość chłodny dzień. Trasa prowadziła blisko rzeki, więc byliśmy świadomi, że organizatorzy mogą nas do tej rzeki „wpuścić” i że będzie ekstremalnie zimno. Osoby, które nie mają styczności z morsowaniem, mogą być zszokowane tak niską temperaturą wody. Mimo że tamten bieg w finalnie nie okazał się aż tak trudny, bo w przyszłości pojawiły się o wiele trudniejsze biegi, to jednak dla mnie w tamtym momencie był wykańczający. Ale ukończyłam go. Wtedy dotarło do mnie, że nie wystarczy to, że mam dużo siły. Aby dobrze wypadać w biegach przeszkodowych, trzeba być wszechstronnym i jeszcze dużo trenować, zdobywać doświadczenie, no i mieć sporo pokory, żeby to wszystko dobrze grało.

Czytaj więcej

Jej historia

Historyczne osiągnięcie Brytyjki. Ukończyła najbardziej morderczy bieg świata

Jasmin Paris jako pierwsza kobieta w historii ukończyła wyścig Barkley Marathon. Jaką trasę pokonała i z jakim wynikiem dotarła do mety?

Ile biegów z przeszkodami ma pani na koncie?

Nie zliczę. Na pewno kilkadziesiąt.

Który z nich okazał się największym sukcesem i wprawił panią w euforię?

Mogłabym wymienić dwa takie biegi, które najbardziej zapadły mi w pamięć. W 2019 roku odbywała się impreza rangi mistrzowskiej, bo były to Mistrzostwa Europy. To był bieg z rodzaju tych krótszych, nazywanych teraz Ninja, czyli 100-metrowe tory z przeszkodami. Zajęłam trzecie miejsce. Był to dla mnie ogromny sukces. No i oczywiście były cudowne emocje, wspaniałe przeżycia, jako że mistrzostwa odbyły się w Polsce, w Gdyni, to trybuny pełne były naszych kibiców, a ich doping niósł mnie jak na skrzydłach.

Wspinanie się po linie, skoki przez opony, czołganie się w błocie, wchodzenie na kilkumetrowe ściany – to tylko przykłady przeszkód, jakie czekają na uczestników tego rodzaju biegów. Co pani w tym najbardziej lubi?

Dobre pytanie! Chyba to, że nie ma dwóch takich samych biegów. Zawsze są jakieś elementy zaskoczenia, coś, co sprawia, że bieg jest nieprzewidywalny. Nigdy też nie wiem, w jakiej dyspozycji danego dnia będę, jak się zachowa mój organizm. Mogę być najlepiej przygotowana, a dyspozycja organizmu danego dnia po prostu wszystko to skasuje. Trudność tych biegów – a biegam w kategorii pro czy też elite – polega na tym, że nie tylko trzeba być silnym – trzeba być wszechstronnym. Każdy ma swoje mocne i słabe strony. Ja oczywiście też. Moja mocną stroną jest siła, ale już sam bieg zaliczam do słabszych stron, więc nad tym pracuję, aby być coraz mocniejszą. W tej dyscyplinie nie ma końca rozwoju. No limit. Człowiek cały czas może się doskonalić. I to mi się podoba – że zawsze mogę być jeszcze lepsza.

Co jest dla pani największym wyzwaniem podczas tych biegów? To, że zimno, że pogoda nie sprzyja, że trzeba się czołgać w błocie?

Pogoda nie zawsze sprzyja, ale przecież to nie jest powód, że miałabym rezygnować z biegu. Jest zimno, ok, będzie trudniej, ale działamy! Najtrudniejsza jest ta nieprzewidywalność, bo też nigdy nie wiemy, co organizator dla nas przyszykował. Często określenie dystansu to jest tylko plus minus - 5 km to może być i 4, 5 a może przerodzić się w 6 albo 7 kilometrów; tego też nigdy nie wiadomo do końca. To są takie niepisane umowy, bo w biegach przełajowych często trudno sprawdzić, jak długa będzie trasa, a czasami organizator robi to celowo, żeby „utrudnić życie” zawodnikom, żeby jeszcze mocniej wpłynąć na ich psychikę. Stąd czasem ma się wrażenie, że miało być 5 km biegu, a końca nie widać. A jak pada deszcz, to przeszkody są znacznie trudniejsze do pokonania; chwyty są śliskie i w zasadzie to, czego się od jakiegoś czasu boję najbardziej, to doznanie kontuzji. Zdarzyło mi się już w czasie zawodów pozrywać wiązadła w kolanie i od tamtej pory, zwłaszcza kiedy pada deszcz, pojawiają się myśli, że może nie być bezpiecznie, pojawia się strach, aby tylko nic złego się nie wydarzyło.

Karolina Pisarczyk

Archiwum prywatne

Biegi z przeszkodami to raczej świat, w którym przeważają mężczyźni – czy była pani w sytuacji, w której ktoś nie dowierzał pani umiejętnościom z powodu płci? Jak sobie pani radzi z pokonywaniem stereotypów i wyzwań związanych z byciem kobietą w tej dyscyplinie sportu?

Szczerze powiem, że nie spotkałam się z tym, żeby ktoś głośno, czy prosto w twarz powiedział mi, że jestem kobietą i się nie nadaję. Albo, że nie wierzy w moje umiejętności. Raczej dookoła siebie mam ludzi, którzy mnie wręcz podziwiają i zastanawiają się, kiedy i gdzie pojawi się granica niemożności zrobienia czegoś.

Co dla pani jest tą granicą?

Też tego nie wiem. Być może granicą jest ten strach, o którym wspomniałam. Lęk o zdrowie i życie. On może być ograniczeniem. Ale to jedyne, choć dość mocne ograniczenie, które siedzi we mnie i nie tylko, bo też w kręgu kobiet, które uprawiają ten sport, jest go, niestety najwięcej. Trudno nad nim zapanować. Podczas biegu dzieją się różne rzeczy, więc te lęki nie biorą się znikąd.

Nosi pani w sobie jakąś szczególną historię, którą przeżyła podczas zawodów?

Sporo jest szczególnych sytuacji właśnie przez to, że te zawody są nieprzewidywalne i potrafią się rozegrać na ostatnich metrach. Czasem na ostatniej przeszkodzie tasuje się cała czołówka. Brałam raz udział w krótszym biegu Barbarian Arrow, między 400 a 800 metrów. Było bardzo intensywnie, ścigałam się o „pudło” z czterema dziewczynami, w końcu znalazłam się między drugim a pierwszym miejscem. Ale moja konkurentka mocno odbiegła, już nie liczyłam, że ją dogonię, robiłam więc spokojnie swoje. Na ostatniej przeszkodzie przed metą okazało się, że koleżanka popełniła błąd – spadła z przeszkody i musiała ją powtarzać. Ruszyłyśmy równocześnie - obie odbiłyśmy się od trampoliny, wskoczyłyśmy na przeszkodę i dzięki temu, że wykonałam jeden szybszy ruch, że ominęłam jeden chwyt i byłam pół metra dalej, uratowałam sytuację w taki sposób, że pierwsza skończyłam przeszkodę i pierwsza dobiegłam do mety. Zdecydowały o tym ułamki sekund – bo wcześniej ta przewaga koleżanki była spora. Odrobina sprytu, trochę zimnej krwi i tę ostatnią przeszkodę wykonałam skuteczniej i szybciej ukończyłam bieg.

Istnieje przeszkoda, której nie udało się pani pokonać?

Na zawodach takich przeszkód kiedyś było dużo. Ponieważ te biegi mocno i szybko ewoluowały, poziom trudności, który wcześniej wydawał się ekstremalny, w tej chwili jest już na porządku dziennym. Jak tylko spotykaliśmy się z przeszkodą, której nie potrafiliśmy pokonać, na treningach kombinowało się, jak to zrobić, aby następnym razem nie być zaskoczonym. Mam taką zasadę, że nigdy nie bagatelizuję żadnych zawodów i zawsze, jak podchodzę do przeszkód, nawet tych, które znam, to z szacunkiem i dystansem, bo wiem że różnie może być. Może się ręka, noga omsknąć, może coś pójść nie po mojej myśli. Musi być pełne skupienie i trzeba mieć dużo pokory. Nie można podchodzić do tego w sposób lekceważący, ach, już wiem wszystko, już umiem i na pewno się uda.

Jak się pani przygotowuje do tych sportowych wyzwań? W jakiś sposób trenuje, czy ma swoje miejsce, sprzęt?

Po latach, kiedy te biegi stały się bardziej popularne, powstało wiele miejsc treningowych. Jako że trafiłam do grupy biegowej w Krakowie, to z tą drużyną trenowaliśmy w różnych miejscach. W tej chwili mamy już swoje miejsce BF24Gym, chyba największe pod dachem, miejsce przeszkodowe nazywamy je katedrą OCR. Jest tam bardzo dużo możliwości, wiele różnych przeszkód, możliwość zmiany tych przeszkód i chwytów w taki sposób, że w zasadzie wszystko, co nowe się pokazuje na zawodach, od razu zostaje uzupełnione, żebyśmy mogli ćwiczyć. To są lata ćwiczeń, lata treningów, bo oczywiście można przygotować się w parę miesięcy i uczestniczyć w takim biegu, ale jeżeli chce się być z roku na rok coraz lepszym, to tę formę szlifuje się cały czas i nie widać końca. Uwielbiam obserwować tę drogę u siebie i u innych; jak to mówią – zaufaj procesowi.

Ile razy w tygodniu szlifuje pani formę?

Mam treningi 6 razy w tygodniu, są różne, również siłowe, z ciężarami, na sztangach, na hantlach. Są treningi typowo techniczne, przeszkodowe, są również treningi biegowe. To wszystko trzeba łączyć i w zależności od momentu sezonu w jakim jesteśmy, plan treningowy się różni. Zimą pracujemy nad siłą, może być też więcej odpoczynku, więcej dni, kiedy można się zregenerować, po czym ta intensywność powoli wzrasta, a plan treningowy zmienia się według wyznaczonych celów. Chodzi o to, żeby pik formy był w sezonie, bliżej docelowych startów, w których chce się wypaść jak najlepiej.

Dieta też wchodzi w grę? Musi się pani specjalnie odżywiać?

Oczywiście, uważam że jedno z drugim po prostu razem najlepiej funkcjonuje i maksymalizuje efekty. Dobre, zdrowe odżywianie, bogate w witaminy, minerały, wspomaga regenerację, pomaga budować siłę, sprawia, że czuję się dobrze, mam więcej energii na co dzień. Do tego wysypianie się, to wszystko ma ogromne znaczenie, jeżeli chcemy być wysoko, zdobywać sukcesy. Warto znać swój organizm, wiedzieć co zjeść przed biegiem, żeby się dobrze czuć, żeby mieć wystarczająco mocy. Często gęsto przed zawodami, wieczorem lubię medytować, to moja próba wyciszenia, bo stres i tak da popalić, obojętnie jakie by te zawody nie były.