Mokra, dzika i cudowna historia sydnejskich basenów oceanicznych

Jedną z uczęszczających tu członkiń była May Gibbs (1877 – 1969), czołowa australijska autorka i ilustratorka książek dla dzieci, dziś najbardziej znana dzięki opowieści „The Complete Adventures of Snugglepot & Cuddlepie”. Mniej popularna ze względu na swoje upodobanie do faszyzmu. Gibbs jest uważana za pierwszą w historii Australii kobietę, która zawodowo zajmowała się rysowaniem komiksów, a także pierwszą Australijkę, która rysowała lokalne karykatury polityczne.  Powiązania Gibbs i jej męża Kelly'ego z Francisem de Grootem i New Guard, największą i najbardziej udaną organizacją faszystowską w historii Australii, były przez długi czas pomijane lub bagatelizowane, ponieważ kłócą się z pośmiertną reputacją Gibbs jako autorki i ilustratorki książek dla dzieci.  Jej uroczy dom na Kurraba Point z idyllicznym widokiem na Opera House i Harbour Bridge jest otwarty dla zwiedzających. Przechodząc koło niego, nie sposób pozbyć się uczucia magii i nostalgii za dawnymi czasami. Witrażowe okna, betonowy lew, i tablica zaczynająca się od „Once upone a time...” są czymś wysublimowanym i nierealnym w mieście szklanych drapaczy chmur i ogromnych nowoczesnych rezydencji.

Łaźnie wzdłuż linii brzegowej oceanu

Wracając do słynnych sydnejskich „baths”: od początku osadnictwa europejskiego, czyli od około 1790 roku, mieszkańcy Sydney adoptowali rożne miejsca wzdłuż głównego portu (The Domain) do mycia się i zażywania kąpieli. Budowano do tego celu coś w rodzaju oczek wodnych, otoczonych kamieniami. W tamtym czasach nazywano je „łaźniami”. Władze miasta na początku XIX wieku, aby zapanować nad nieposkromioną w kąpieliskach nagością i zniechęcić do niej Sydnejczyków, wprowadziły przepisy ograniczające godziny kąpieli i mycia się w portowych wodach.  W ten sposób wokół linii brzegowej Sydney zaczęły jak grzyby po deszczu pojawiać się „łaźnie” coraz bardziej intymne i odosobnione.

Czytaj więcej

Styl życia

Workation robi furorę wśród Polek. Jak zorganizować sobie taki wyjazd?

W dzień praca, a pod wieczór i weekendami przygoda. I oczywiście co rano, przed obowiązkami służb...

Jeszcze w 1837 r. Saturday Magazine donosił, że „w okolicach The Domain jest wiele miejsc dla kąpiących się, odizolowanych i osłoniętych przez naturalną formację skał w bardzo wyjątkowy sposób”. Zdecydowanie najpopularniejszymi miejscem był odizolowany zachodni brzeg zatoki Woolloomooloo. Obszar ten znany jako The Fig Tree był prawdopodobnie używany już jako naturalne kąpielisko przez aborygeński klan Gadigal na przełomie tysięcy lat. Europejscy osadnicy zaczęli korzystać z tego miejsca w 1815 r., kiedy doprowadzono do niego ścieżkę dla pieszych. W 1825 dobudowano kolejne kamieniste baseny oraz postawiono wrak statku, który zapewniał szatnie i służył do oddzielania kąpiących się mężczyzn i kobiet.  Przy naturalnych „łaźniach” często można było skorzystać z szopy na sprzęty do nurkowania oraz umówić się z przyjaciółmi na „afternoon tea” w licznych herbaciarniach, które otworzyły sie przy wejściach na baseny.

W 1858 r. Rada Miasta zburzyła The Fig Tree i postawiła w to miejsce budynek pierwszych bezpłatnych łaźni publicznych. Oficjalnie nazywano je Corporation Baths. O ile zbudowane przez władze łaźnie były zgodne z brytyjską tradycją miejską, mającą zapewnić mieszkańcom odpowiedni poziom czystości, Sydnejczycy nie zaadoptowali tej koncepcji.  Pomimo nowoczesnej infrastruktury łaźni, kontynuowano lokalną tradycję korzystania z portu i jego licznych, kamiennych baseników. Słona woda była i wciąż jest uważana za szczególnie zdrową, była też bezpłatna. I tak już zostało.

Sydnejczycy uwielbiają swoje naturalne baseny i mają je przy większości miejskich plaży. Najsłynniejszy Sydney`s Bondi Icebergs na Bondi Beach, jest wizytówką i ikoną Australii. Znany jako najczęściej fotografowany basen świata, doczekał się w zeszłym roku ekranizacji filmowej. Zainteresowanym polecam do obejrzenia „The Pool” w reżyserii Ian Darling. Reżyser dobrze przedstawił w nim kulturę i społeczne konotacje korzystania przez lokalnych mieszkańców (i nie tylko) z socjalnego centrum, jakim stał się ten słynny basen.