Irena Gut-Opdyke. Historia kobiety, która brawurowo ratowała ludzkie życie

Irena Gut urodziła się 5 maja 1922 roku w Kozienicach w rodzinie Władysława i Marii Gutów. W pierwszych latach życia dziewczynki rodzina często się przeprowadzała ze względu na pracę ojca, który związał swoją karierę z branżą ceramiczną. Irena miała cztery siostry: Władysławę, Janinę, Marię i Bronisławę. Od dziecka wyróżniała się naturą społecznika i marzyła o zawodzie pielęgniarki. W 1938 roku zapisała się do szkoły pielęgniarskiej w Radomiu i w tym właśnie mieście zastał ją wybuch wojny. Nie skorzystała jednak z towarzyszącego pierwszym chwilom konfliktu chaosu i nie wróciła do mieszkającej wówczas w Kozłowej Górze rodziny. Uważała za swój obowiązek i punkt honoru pozostanie z rannymi. W połowie września została zmuszona wraz z pozostałym personelem medycznym do ewakuacji przed nacierającymi Niemcami. Grupa uciekinierów zaczęła przedzierać się na wschód, nie zdając sobie sprawy, że właśnie z tego kierunku uderzy na Polskę kolejny wróg. Atak Związku Sowieckiego17 września wstrząsnął Ireną i jej towarzyszami, ale nie mogli się już wycofać. W okolicach Lwowa doszło do tragedii. Irena, która zostawiła grupę w lesie i poszła do miasta kupić żywność, została napadnięta przez sowieckich żołnierzy, zgwałcona, pobita. Nieprzytomną dziewczynę odnalazł inny rosyjski patrol, który zabrał ją do szpitala w Tarnopolu. Przez następne miesiące Irena musiała pracować tam jako pielęgniarka. W połowie marca 1940 roku Gutównie udało się zbiec i przedostać do rodziny, która czekała na nią w Radomiu.