W 1933 roku Hedy Lamarr wyszła za mąż za Mandla, który dorobił się fortuny na handlu bronią z nazistowskimi Niemcami. Po ślubie Mandl, zazdrosny o żonę, podjął próbę wykupienia wszystkich kopii filmu „Ekstaza”, jednak bez powodzenia. Ostatecznie zakazał żonie grania w filmach, w zamian za co zapewnił jej życie pełne luksusu i wygód – jednak pozbawione wolności. W swojej autobiografii Hedy pisała: „Bardzo szybko zdałam sobie sprawę, że nie mogę być aktorką, będąc jego żoną (…) On był absolutnym monarchą w małżeństwie (…) Byłam jak lalka. Byłam jak rzecz, jak obiekt sztuki, który miał być strzeżony i zamknięty, pozbawiony umysłu, bez własnego życia.”
Mandl, mający liczne kontakty wśród najwyższych władz, umożliwił swojej żonie poznanie takich postaci jak Mussolini czy Hitler. Zamek Schloss Schwarzenau, należący do Mandla i położony w północnej Austrii, stał się miejscem tajnych spotkań z przedstawicielami Mussoliniego i Hitlera, podczas których omawiano plany dotyczące nowych rodzajów broni i systemów komunikacji. Hedy, obecna podczas tych spotkań, była lekceważona, ponieważ nikt nie przypuszczał, że mogłaby pojąć techniczne szczegóły rozmów. Dlatego kiedy pewnego dnia 1937 roku założyła na siebie całą biżuterię i uciekła do Londynu, rozwodząc się z mężem, zyskała nie tylko upragnioną wolność, ale dodatkowo „zabrała” ze sobą tajemną wiedzę o technologii wojennej, która miała okazać się przydatna w przyszłości.
Droga Hedy Lamarr do Hollywood
Po dotarciu do Londynu, Hedy Lamarr poznała Louisa Mayera, producenta filmowego i współzałożyciela wytwórni Metro-Goldwyn-Mayer (MGM), z którym udało jej się wynegocjować korzystny kontrakt. Ta znajomość otworzyła jej drzwi do amerykańskiego show-biznesu, gdzie zdobyła serca widzów swoją urodą, wdziękiem i akcentem. Przyjęła wtedy nazwisko „Hedy Lamarr”, inspirowane legendą kina niemego, Barbarą La Marr. W 1938 roku, w towarzystwie Mayera, udała się do Hollywood, gdzie rozpoczęła swoją karierę filmową, występując w wielu produkcjach aż do 1941 roku.
W Hollywood Hedy miała okazję poznać wiele nietuzinkowych postaci, w tym słynnego biznesmena i pilota, Howarda Hughesa. Jednak Lamarr nie porzuciła swojej pasji do tworzenia wynalazków, pracowała nad pomysłami pomiędzy ujęciami. Howard Hughes zabrał Hedy Lamarr do swoich fabryk samolotów, gdzie miała okazję poznać proces ich budowy. Zainspirowana jego ambicjami tworzenia szybszych maszyn, Lamarr kupiła książki o rybach i ptakach, by czerpać inspirację z natury. Połączyła cechy płetw najszybszych ryb, z konstrukcją skrzydeł najszybszych ptaków, tworząc nowatorski projekt samolotu. Kiedy zaprezentowała swój pomysł Hughes powiedział do niej: „Jesteś geniuszem”. Poza tym stworzyła musującą pastylkę oraz pojemnik na zużyte chusteczki, który był przymocowany do pudełka z czystymi. Jednak żaden z tych wynalazków nie zyskał większego uznania.
Hedy Lamarr i George Antheil – wynalazek aktorki i kompozytora
Krytycznym momentem w jej życiu był wrzesień 1940 roku, kiedy niemiecki okręt podwodny storpedował brytyjski statek SS City of Benares. Na jego pokładzie znajdowało się 90 dzieci, które uciekały przed bombardowaniami Londynu – ocalało jedynie trzynaścioro z nich.
Hedy Lamarr, wspólnie z przyjacielem – kompozytorem George'em Antheilem – podjęła próbę opracowania systemu sterowania torpedami za pomocą fal radiowych. Ich współpraca okazała się wyjątkowym połączeniem jej wiedzy na temat wojskowych technologii oraz jego umiejętności tworzenia innowacyjnych rozwiązań technicznych. Zdeterminowani, by wspierać Stany Zjednoczone w nadchodzącej wojnie, zamienili jedno z pomieszczeń w domu Lamarr w prowizoryczne laboratorium, w którym rozpoczęli prace nad rozwojem zdalnie sterowanej broni. Latem 1941 roku zarejestrowali swój patent na system, który dziś nazywamy FHSS (frequency-hopping spread spectrum). Choć wynalazek został bezpłatnie udostępniony Marynarce Wojennej USA, ze względu na problemy techniczne nie został użyty w czasie II wojny światowej. Z pewnymi modyfikacjami, technologia ta została wprowadzona do użytku przez US Navy w latach 60. XX wieku, a ze względu na jej militarne zastosowanie, była utajniona aż do połowy lat 80. XX wieku. Dopiero w latach 90. XX wieku zaczęła być wykorzystywana w elektronice cywilnej. Obecnie technologia FHSS znajduje powszechne zastosowanie w systemach łączności, takich jak telefonia komórkowa, Wi-Fi czy Bluetooth.
