Ewolucja w kierunku blondu
Niejedna kobieta musiała w życiu nasłuchać się niewybrednych dowcipów, których puenta dotyczyła rzekomej niskiej inteligencji blondynek. To krzywdzące przekonanie ma dość ciekawe korzenie. Naukowcy są zdania, że jasny kolor włosów jest rezultatem pewnej rzadkiej mutacji genowej, która po raz pierwszy pojawiła się wśród mieszkańców północnej i środkowej Europy 10-11 tys. lat temu. Opinie co do przyczyny wystąpienia takiej mutacji są podzielone, ale jedna z teorii jest szczególnie warta uwagi. Głosi ona, że niektóre kobiety „wyewoluowały” taki odcień włosów, aby wyróżnić się na tle ciemnowłosych konkurentek i skuteczniej przyciągnąć zainteresowanie potencjalnego partnera. Rzadkość barwy miała rzeczywiście stanowić czynnik przykuwający uwagę panów, ale jednocześnie w pewien sposób upodobniała kobietę do dziecka - to właśnie u maluchów jasne włosy występują najczęściej. Czy w tym tkwi wyjaśnienie fenomenu, jakim jest funkcjonujące skojarzenie jasnej barwy włosów z mniejszą inteligencją, niedojrzałością i swoistą nieporadnością?
Czytaj więcej
Inteligencja to nic innego jak zdolność pojmowania. Dzięki niej potrafimy dostrzegać otaczającą rzeczywistość, analizować ją i adaptować się do zmian otoczenia. Naukowcy od lat udowadniają, że jest ona w pewnym stopniu dziedziczna (od 50 do 80 proc.). Teraz okazuje się, że szczególnie ważną rolę w tym procesie odgrywa matka.
Ta niezbyt przyjemna asocjacja nie przeszkadzała jednak całym pokoleniom kobiet zabiegać o wymarzony złoty blask fryzury. Starały się o niego już mieszkanki starożytnej Grecji oraz Rzymu, z natury przecież ciemnowłose. Bogate Rzymianki i Greczynki chętnie zakładały peruki z jasnych włosów germańskich lub słowiańskich niewolnic. Gorzej sytuowane kobiety musiały pomęczyć się z różnego rodzaju roztworami. Niektóre z tych mikstur, jak np. z rumianku lub z cytrynowego soku, zapewne z powodzeniem sprawdziłyby się również dzisiaj. Po inne – np. z ptasich odchodów – dziś pewnością kobiety już by nie sięgnęły!
W średniowieczu kościół stanowczo potępiał farbowanie włosów, zatem panie musiały swoje marzenia o złotych puklach odłożyć na późniejsze czasy. Oczywiście pokusa posiadania włosów jasnych niczym u Izoldy Jasnowłosej, głównej heroiny średniowiecznych eposów, nadal była bardzo silna i niejedną elegantkę skłoniła do potajemnego eksperymentowania z różnego rodzaju substancjami oraz maściami. Tak naprawdę jednak ludzkość odkryła rzeczywiście skuteczny i sensowny sposób rozjaśniania włosów dopiero w 1818 roku. Wtedy to opracowano metodę wykorzystywania nadtlenku wodoru – bezkompromisowego rozjaśniacza. To właśnie od tego związku wywodzi się przymiotnik „tleniony”, opisujący sztucznie rozjaśniony kolor włosów. Na pierwszą farbę do włosów kobiety musiały poczekać do 1907 roku. W czasach narodowego socjalizmu ten wynalazek niejednej osobie żydowskiego pochodzenia ocalił życie. Mający obsesję na punkcie nordyckiego wyglądu naziści automatycznie podejrzewali każdego, kto wyróżniał się ciemnym odcieniem włosów, o niearyjskie pochodzenie.
Blondynki mają lepiej?
A czasy najnowsze? Chociaż od premiery kultowego filmu „Mężczyźni wolą blondynki” (1953) minęło już wiele dekad, to jego przesłanie nie uległo istotnej zmianie. Kolor blond nadal cieszy się niesłabnącą popularnością, a jego entuzjaści nic sobie nie robią z bzdurnych stereotypów. I bardzo dobrze, bo chociaż mogą one robić wrażenie drobnych, niegroźnych złośliwości, to tak naprawdę potrafią także przynieść znacznie poważniejsze konsekwencje. Funkcjonujące nawet w podświadomości błędne przekonanie może wywierać zupełnie realny wpływ np. na pracę zawodową blondynek, ich możliwości znalezienia zatrudnienia czy zdobycia awansu, a także na inne społeczne sytuacje.
