13-letnia Amelia Golda zadebiutowała u boku Arka Jakubika. „Pod koniec zdjęć wydawało mi się, że nie mam już łez”

Stanąć na planie z Arkadiuszem Jakubikiem – to marzenie wielu aktorów. Jakie emocje wywołała w tobie ta szansa?

Nigdy nie przypuszczałabym, że swoją przygodę z filmem zacznę od współpracy z tak wybitnym aktorem jak pan Arek. Podczas grania był ogromnie skupiony, ale też bardzo pomocny. Już od pierwszych dni na planie czułam jego wsparcie i że mogę się od niego wiele nauczyć – np. jak w wyjątkowy sposób tworzyć postać. Jego profesjonalizm ogromnie mnie motywował. Nie jestem w stanie wyrazić tego, jak bardzo się cieszę i doceniam to, że miałam szansę spotkać go już na początku mojej filmowej drogi.

Amelia Golda i Arkadiusz Jakubik na planie filmu „Skrzat. Nowy początek”.

Foto: Materiały prasowe

Kiedy dostałaś propozycję zagrania w „Skrzacie...”, co cię szczególnie zachęcało do jej przyjęcia, a co – być może – wywoływało obawy?

Zawsze miałam przeczucie, że praca na planie filmowym to musi być niezwykłe przeżycie. Teraz wiem to już na pewno. W przypadku filmu „Skrzat. Nowy początek” dochodzi jeszcze wyjątkowy scenariusz i historia, której od razu zapragnęłam być częścią. Zanim zaczęliśmy zdjęcia, przez rok regularnie spotykaliśmy się z reżyserem na warsztatach w Warszawie. Podczas tych spotkań układał naszą gromadę w różnych konfiguracjach i w końcu, po prawie roku, dowiedziałam się, że zagram Hanię. To był najpiękniejszy dzień w moim życiu (z wyjątkiem tego, w którym dostałam psa). A obawy? Może tylko to, czy dam radę udźwignąć rolę Hani oraz czy podołam pracy z tak doświadczonymi aktorami.

Czy postać, którą grasz, jest ci bliska, podobna do ciebie?

Tak, Hania ma w sobie sporo ze mnie – jest wrażliwa, uparta i bardzo wierna swoim przekonaniom. Tak jak Hania, ja też wierzę, że wyobraźnia to ogromna siła i że warto być sobą, nawet jeśli nie zawsze jest to łatwe.

Czy trudne zjawiska z udziałem młodych ludzi, o których opowiada film – mam na myśli przede wszystkim przemoc rówieśniczą, wykluczenie – są twoim zdaniem poważnym problemem w realnym świecie?

Niestety tak. Wiele młodych ludzi obecnie doświadcza odrzucenia i hejtu. Zarówno w świecie realnym jak i w wirtualnym. Dlatego film „Skrzat. Nowy początek” jest tak ważny, bo poza dostarczaniem rozrywki, otwiera przestrzeń do rozmowy na trudne tematy – w domu, w szkole, między rówieśnikami. Jesteśmy już po pierwszych pokazach filmu i wiem, że nasza historia, przemawia zarówno do dzieci, jak i dorosłych. Jednym i drugim uświadamia, że zawsze warto rozmawiać o problemach, z którymi się mierzymy, że wsparcie drugiego człowieka – przyjaciela, rodzica – ma ogromną moc, a proszenie o pomoc nie jest słabością, tylko siłą.

Co cię zaskoczyło na planie filmowym?

To był mój pierwszy film, więc co chwilę mnie coś zaskakiwało. W zasadzie do tej pory nie wierzę, że mnie to spotkało. Myślę, że najbardziej zaskoczyła mnie moja reakcja na to, że zdjęcia dobiegły końca. Byłam załamana, że nie zobaczę już większości ludzi, z którymi pracowałam. Nie spodziewałam się, że tak bardzo się z nimi zżyję. To był specyficzny plan, pełen dzieci, więc czuliśmy się trochę jak na koloniach. Na szczęście wciąż utrzymujemy kontakt. Zaskakujące było również to, jak wiele osób pracuje nad każdą sceną. Kamera, światło, charakteryzacja, rekwizyty – to wszystko trzeba zgrać. I że czasem kilka minut filmu przygotowuje się cały dzień!

Które sceny były dla ciebie najtrudniejsze do zagrania?

Najtrudniejszymi scenami były te, w których musiałam wydobyć z siebie te najgłębsze emocje i zalewać się łzami. To wymagało ode mnie wprowadzania się w bardzo specyficzny stan i przeżywania tego wszystkiego na nowo podczas licznych dubli. To było niezwykle męczące. Pod koniec zdjęć wydawało mi się, że nie mam już w sobie łez.

Wymagające były również sceny tropienia skrzata w lesie, co skutkowało tym, że Hania musiała bardzo dużo biegać. Od tamtego czasu pracuję nad kondycją. Jeżeli znowu będę musiała kogoś gonić, będę przygotowana.

Czytaj więcej

Wywiad

Klara Kowalczyk, 14-letnia kierowczyni wyścigowa: Nie powinno być podziału na serie kobiece i męskie

Ma 14 lat, ściga się z chłopakami i nie daje się zepchnąć z toru – dosłownie i w przenośni. Kla...

Z kim łatwiej było ci porozumieć się na planie – z aktorami starszego czy młodszego pokolenia?

Myślę, że po równo – starsi aktorzy dawali mi ogromne wsparcie na planie i poza planem oraz dzielili się doświadczeniem, a z młodszymi szybko złapaliśmy wspólny język i naturalną więź. Ogromnie doceniam to, że cała ekipa traktowała nas jak równych sobie, liczyła się z naszym zdaniem. Krzysztof Komander to nie tylko utalentowany reżyser, scenarzysta i montażysta, to po prostu wspaniały człowiek, dla mnie autorytet. Zawsze słuchał moich uwag, często wspólnie zastanawialiśmy się nad tym, czy Hania wypowiedziałaby takie czy inne słowa, postąpiła w taki czy inny sposób. Razem budowaliśmy tę postać.

Jak przygotowywałaś się do zagrania swojej roli? Ktoś cię uczył, pomagał ci?

Najbardziej zależało mi na tym, żeby jak najlepiej poznać motywację Hani. Starałam się ją zrozumieć, wczuć się w nią. W to, jak myśli i co nią kieruje. Każdą scenę ćwiczyłam w domu po kilkanaście razy z moją mamą oraz niezależnie z reżyserem. Sporo dyskutowaliśmy o scenariuszu, na bieżąco poprawialiśmy go, dopasowując już bezpośrednio do mnie. To sprawiło, że Hania i jej reakcje stały się jeszcze bardziej autentyczne.