Małgorzata Potocka o zmarłej Elżbiecie Zającównie: Była nieziemsko empatyczna

Pamięta pani pierwsze spotkanie z Elżbietą Zającówną?

Trudno po czterdziestu latach mówić o pierwszym spotkaniu. Byłyśmy koleżankami, widywałyśmy się na festiwalach filmowych, na bankietach Stowarzyszenia Filmowców Polskich. Ale takie naprawdę ważne spotkanie, od którego stałyśmy się sobie bliskie, miało miejsce na planie serialu „Matki, żony i kochanki”. Wtedy nie było castingów, zdjęć próbnych — role były pisane w pewnym sensie specjalnie dla nas. Tam poznałyśmy się bliżej, na próbach, podczas czytania tekstu. Kiedy patrzyłam na Elkę, towarzyszyła mi taka pozytywna zazdrość. Myślałam sobie: „Jaka ona jest nieziemsko piękna! Ma ciało jak hollywoodzka gwiazda! Ten uśmiech, spojrzenie, włosy, gesty...”. Była jak sarna. Miała w sobie coś magicznego, coś niezwykłego w każdym ruchu.

Mimo że wykonywała jeden z najtrudniejszych zawodów świata, bo aktorstwo naprawdę jest zawodem upiornym – to nigdy nie stała się celebrytką. Miała w sobie ogromną skromność i uważność. Pamiętam, że w tamtym czasie serial „Matki, żony i kochanki” sam w sobie był dla mnie terapią — przechodziłam trudny czas, byłam w rozwodowej traumie. Czułam się zagubiona, nie potrafiłam sobie z niczym poradzić. Ela, gdy tylko zauważyła, że coś jest nie tak, siadała bardzo blisko mnie, nieomal wtulała się sobą w moje ciało, żebym wiedziała, że nie jestem sama. Brała mnie za rękę i mówiła: „Wszystko będzie dobrze”. Albo nic nie mówiła. Po prostu była ze mną. Dawała mi swoje ciepło, swoją obecność. Czułam się przy niej wspaniale, bezpiecznie.

Czytaj więcej

Ludzie

Catherine Deneuve kończy 81 lat. Wielka gwiazda kina wciąż gra i jest kapryśna

Szacuje się, że filmy z jej udziałem obejrzało łącznie 100 milionów widzów. Jest jedną z najbardziej rozpoznawalnych francuskich aktorek. W młodości symbol seksapilu, obecnie wielka gwiazda kina - Catherine Deneuve kończy dzisiaj 81 lat.

Po zakończeniu pracy na planie serialu nasze kontakty nie były już tak intensywne, ale zawsze, kiedy się spotykałyśmy, rzucałyśmy się sobie w ramiona. Pamiętam, że raz przypadkowo spotkałyśmy się na dworcu i natychmiast wylądowałyśmy w kawiarni. Spędziłyśmy tam pół dnia. Miałyśmy sobie zawsze tyle do powiedzenia i niczego nie trzeba wyjaśniać. Było tak, jakbyśmy rozstały się wczoraj i kończyły przerwaną rozmowę. Czułam, że jest wulkanem dobrej energii.

Ela miała w sobie niesamowitą autentyczność. W świecie pełnym zazdrości, hejtu i nieszczerości, była – obok Ewy Sałackiej, Ani Romantowskiej czy Magdaleny Kuty jedną z tych niewielu osób, przy których czułam się naprawdę dobrze. Miała tę wyjątkową cechę, że nigdy niczego nie udawała. Była prawdziwa, szczera.

Teraz, gdy o niej myślę, przed oczami stają mi obrazy, jak jeździmy razem na motorze. Ja krzyczałam z przerażenia, a ona, taka szczupła, wiotka, śmiała się i wołała: „Zaraz mi złamiesz kręgosłup!” A ja wczepiałam się pazurami w tej jej kręgosłup, bo tak się bałam.

Elżbieta Zającówna jeździła motocyklem?

Nie wiem, czy jeździła, ale była taka scena w serialu. Miałyśmy wtedy kaskadera, który prowadził motocykl. On trzymał kierownicę, Ela siedziała za nim, a ja siedziałam za nią, trzymając się jej i wbijając paznokcie w jej kręgosłup. To było bardzo zabawne.

Serial was zbliżył i połączył?

Bardzo. Później, jak wspomniałam, już nie miałyśmy zawodowych kontaktów, poza tym, że występowałyśmy razem w różnych programach rozrywkowych. Najczęściej widywałyśmy się na festiwalach. Prywatnie – nie tak często, jakby należało. Właśnie. Człowiek czasem zaniedbuje piękne przyjaźnie; zgadzamy się na to, by otaczali nas ludzie, którzy nie wprowadzają żadnej wartości do życia, a potem strasznie żałujemy, że ci, którzy wnosili ogromną wartość, nagle zniknęli. Mam poczucie strasznej straty.

Chorowała na rzadką chorobę genetyczną związaną z zaburzeniami krzepliwości krwi. Mówiła o swojej chorobie?

Cały czas walczyła, zmagała się z chorobą. Nie mogła wykonywać ciężkich prac, nie mogła być na planie 20 godzin, jak reszta ekipy. Musiała też uważać na to, co je, ponieważ nie wszystko było dla niej wskazane.

Marzyła o karierze sportowej, ale choroba jej w tym przeszkodziła?

Była bardzo wysportowana. Dbała o kondycję. Miała piękne ciało, niesamowicie gibkie.

Kiedy spotkała się pani z nią ostatni raz?

Całkiem niedawno, przypadkiem. Wpadłyśmy na siebie na parkingu przy ulicy księdza Popiełuszki na Żoliborzu. Nie mogłyśmy przestać rozmawiać. Buzie nam się nie zamykały.