Koreanka w Polsce: Doceniajcie swoje urlopy! U nas wolne dni są jak jednorożce - nikt ich nie widział

Najpierw Chiny, potem Korea Południowa, a teraz Polska. Skąd taki pomysł?

Urodziłam się w Chinach, ale etnicznie jestem Koreanką. Wychowałam się w Państwie Środka, ale dorosłe życie razem z mamą spędziłam w Korei Południowej. A skąd Polska? Wszystko przez Polaków. Studiowałam wtedy na Uniwersytecie Yeungnam w Korei Południowej i jako międzynarodowy ambasador mojej uczelni miałam kontakt z wieloma zagranicznymi studentami. Jednak to Polacy zrobili na mnie największe wrażenie. Wyróżniali się spośród innych narodowości, bo byli przyjazną, zabawną i wyjątkowo otwartą grupą - dynamiczni, hojni, pracowici, mocno zintegrowani… i całkiem inteligentni.

To oni roztoczyli przede mną wizję Polski jako fantastycznego kraju, w którym, gdzie nie spojrzysz, tam same cuda - tu natura, tam work-life balance, oczywiście też boska architektura i niesamowicie piękni ludzie z każdej strony. Cóż, reklama dźwignią handlu. Najwyraźniej mnie zaczarowali. Gdy więc miałam wyruszyć w pierwszą podróż do Europy, w ostatniej chwili zmieniłam lot i poleciałam bezpośrednim lotem z Seulu do Warszawy.

I jak wspominasz ten pobyt? Podzielasz zachwyty polskich studentów?

Czytaj więcej

Wywiad

Syryjka w Polsce: Sześć lat mieszkałam w Białymstoku, to nie jest miasto dla młodych ludzi

Nie mam do kogo wracać. Nikt w Syrii na mnie nie czeka. Wprawdzie teraz nie ma tam wojny, ale nie oznacza to, że jest bezpiecznie – mówi Mariam Al-Hasan, Syryjka, która w Polsce mieszka od 11 lat. Kilka tygodni temu otrzymała polskie obywatelstwo.

To było zimą 2015 roku. Mój pobyt w Warszawie przypadł akurat na czas świąt Bożego Narodzenia i Nowy Rok. Słupki termometru wskazywały minus 17 st. C. Był siarczysty mróz i wszędzie leżał śnieg, ale warszawskie Stare Miasto spowite białym puchem wyglądało przepięknie. Może to dawka europejskiej egzotyki, a może szczypta magii? Sama nie wiem, ale pięknie udekorowana na święta starówka i Krakowskie Przedmieście wprawiły moje serce w ruch. To była miłość od pierwszego wejrzenia.

Choć przyznam, że zaintrygowana byłam już po wylądowaniu. Słowo "Chopin" w nazwie portu lotniczego i fortepian na samym lotnisku, wywołały we mnie wrażenie, że czeka na mnie kraj elegancji i muzyki. Samo lotnisko okazało się też dobrym symbolem Polski, bo było niewielkie, ale nowoczesne i łatwe w nawigacji. O ironio, lotniska sporo mówią o swoich krajach.

Sześć lat temu postanowiłaś przyjechać do Polski na dłużej.

Po ukończeniu studiów w Korei, stwierdziłam, że chcę kontynuować naukę w Polsce, bo słyszałam, że edukacja w kraju nad Wisłą stoi na wysokim poziomie. Po rocznym kursie polskiego, zaczęłam studiować international business na Wydziale Zarządzania na Uniwersytecie Warszawskim. Obecnie uczę koreańskiego i chińskiego na każdym poziomie oraz zajmuję się doradztwem biznesowym dla firm współpracujących biznesowo z Chinami i Koreą.

Jade Kim

Foto: Archiwum prywatne

Koreańczycy są znani z szybkiego tempa życia. „Ppalli, ppalli” (szybko, szybko) można najczęściej usłyszeć na koreańskich ulicach. Czy w Polsce nie żyje ci się zbyt wolno?

Dopiero po przeprowadzce do Polski nauczyłam się odpoczywać i relaksować. Patrzeć w niebo, o niczym nie myśleć, zwolnić. Mam nadzieję, że tak tu zostanie, że Polacy nie będą podążać za koreańskim tempem życia.

Jak ci się żyje w Warszawie?

Nawet podczas przejażdżki tramwajem ze Starego Miasta do mojego domu można być świadkiem historii. To jak podróż w czasie, bo w Warszawie nowoczesność i przeszłość łączą się ze sobą.

Moja Warszawa daje mi wszystko. To, czego potrzebuję jest właściwie w zasięgu ręki. Zielone parki, w których mogę biegać bez końca (nie żartuję, obok mnie na warszawskiej Woli mogę biec nieprzerwanie przez cztery parki), chińskie restauracje, koreański grill, japońskie sushi, tacos, burritos, pizza i wszystko inne. A nade wszystko – pierogi. Pyszne tak, że z chęcią adoptowałabym polską babcię. Szkoda, że w tę stronę to nie działa.

Z każdego miejsca można dostać się na lotnisko w 30 minut. Warszawa dla Polaków jest duża, ale w porównaniu do Seulu i Pekinu rzekłabym, że jest przytulna. Infrastruktura i liczba mieszkańców nie są tak przytłaczające. No i nie ma – jak w Pekinie – korków o północy.

Świetnie mówisz po polsku. Jakie metody stosowałaś, aby się go nauczyć?

Mogę się pochwalić, że już kilka lat temu zdałam polski egzamin państwowy na poziomie B1. Teraz uważam, że jestem na poziomie B2, ale moim celem jest osiągnięcie przynajmniej C1 (za sto lat). Tak na serio – nie ma jednej, najskuteczniejszej metody nauki języków. W moim przypadku stosowałam ich wiele. Postawiłam na pełne zanurzenie w języku, bo podejmując decyzję o pozostaniu w Polsce na dłużej, chciałam mieć tutaj przyjaciół, umieć porozumieć się z Polakami, poczuć się pewniej. Móc kupić chleb w sklepie, zapytać o drogę, być częścią polskiego społeczeństwa.

Gdy poznałam Koreanki, które studiowały filologię polską, było mi łatwiej, bo motywowały mnie i pokazywały, że nauczenie się polskiego jest jednak możliwe. Stworzyłam też polskojęzyczne środowisko, w którym mogłam na bieżąco utrwalać nowe słownictwo i testować struktury gramatyczne „na żywym organizmie”. Półtora roku poświęciłam na opanowanie gramatyki. Tygodniowo miałam sześć godzin indywidualnych lekcji z różnymi nauczycielami. Teraz, tygodniowo mam trzy, cztery godziny nauki polskiego.

Swoje zmagania z językiem polskim zaczęłaś pokazywać w mediach społecznościowych. Muszę przyznać, że masz duży dystans do siebie.

Po latach mieszkania w Korei i Chinach, stwierdziłam, że mam w głowie taki miks kulturowo-językowy, że szkoda tego nie wykorzystać. Wiesz, że jeden gest może powiedzieć więcej o kulturze niż cały wykład? Ja też nie wiedziałam, dopóki nie zaczęłam o tym mówić w moich filmach.

Do filmików przemycam polskie powiedzonka i żarty. A najfajniejsze jest to, że ludzie komentują, dzielą się swoimi historiami i pytają o różne tematy. To mnie nakręca do tworzenia kolejnych materiałów. Prowadzenie social mediów po polsku jest dla mnie nie tylko wyzwaniem (gramatyko, patrzę na ciebie!), ale też ogromną frajdą i sposb na rozwój. A przy okazji, kto wie, może w końcu nauczę się śpiewać polskie piosenki bez masakrowania słów.

Język polski jest dla ciebie trudny?

„Trudny”? Oj, to słowo brzmi zbyt niewinnie. Polski jest niesamowicie, dramatycznie, epicko trudny! Gdyby języki miały poziomy trudności, polski dumnie stałby na podium. Mój największy wróg? Przypadki. Te wszystkie końcówki to jak labirynt – nigdy nie wiesz, czy dobrze skręcasz, a na końcu i tak czeka cię błąd. Czasami czuję, że język polski testuje moją cierpliwość bardziej niż cała sesja egzaminacyjna na studiach.

Ale! Jest też światełko w tym gramatycznym tunelu. Wymowa polskiego jest zaskakująco logiczna i regularna. Jeśli umiesz przeczytać „chrząszcz brzmi w trzcinie” bez łamania języka, to możesz już śmiało aplikować na stanowisko mistrza fonetyki. A tak serio – przynajmniej w tej kwestii polski daje chwilę wytchnienia… zanim znów zaatakuje mnie tabelką odmian przez przypadki. Nauka polskiego to wyzwanie, ale przynajmniej jest to wyzwanie z humorem. A jeśli kiedyś nauczę się bezbłędnie odmieniać „krzesło” przez przypadki, to zrobię imprezę, na którą zaproszę wszystkich, którzy też przeżyli tę językową bitwę.

Na szczęście nie opuszcza cię poczucie humoru. Czy możemy zacytować kilka twoich zabawnych przejęzyczeń?

Codzienne życie w Polsce sprawia, że lista moich wpadek językowych wciąż jest aktualizowana. Po czasie sama się z nich śmieję. Na początku pobytu w Polsce „mąż” to był dla mnie „wąż”. „Komar” to był dla mnie „koszmar” (co wcale nie jest dalekie od prawdy), a na plaży zamiast po „piasku” – chodziłam po „piesku”. I takie pomyłki mogłabym wyliczać bez liku.

Czy są jakieś polskie zwyczaje, które przypadły ci do gustu?

Lubię w Polsce to, że tutaj impreza w domu to norma. Zapraszasz znajomych, szykujesz przekąski i cieszysz się wieczorem z przyjaciółmi bez wychodzenia z domu. W Korei imprezy domowe to rzadkość, bo większość spotkań odbywa się poza domem – w restauracjach, barach czy karaoke, gdzie można pośpiewać i odkryć, że nigdy nie zostaniesz profesjonalnym piosenkarzem.

Kolejny zwyczaj, za który pokochałam Polskę, to majówka i ten moment, gdy w długi weekend Polacy zaczynają grillowanie w parkach czy ogródkach. Uwielbiam zapach grillowanej kiełbasy, mięsa i warzyw. Ale przede wszystkim uwielbiam Polskę za to, że zwracacie się do siebie częściej na „ty”, bo w Korei hierarchia jest bardzo istotna. Można ją dostrzec nawet w języku. Jest ona bardzo rozbudowana, ponieważ musimy używać innych zwrotów i form honoryfikatywnych w zależności od naszego rozmówcy. Wiek i klasa społeczna definiują twoją pozycję w stosunku do innych ludzi. Chcesz być asertywny w kontaktach z szefem? Zapomnij. Wyluzowany możesz być jedynie w gronie swoich rówieśników, choć czasami im też musisz się kłaniać.

Czytaj więcej

POLKA NA OBCZYŹNIE

Polka w Indiach: „Tutaj klasę średnią stać na kucharza, pomoc domową i kierowcę”

W Indiach gwarancją powodzenia są kontakty, kontakty i jeszcze raz kontakty. Istnieje niewielka szansa, żeby jednostka, która nie ma koneksji odniosła sukces – mówi Aleksandra Zalewska, autorka książki „Indie. W moim hinduskim domu”, która żyje w tym kraju od pięciu lat.

Hierarchiczność wypływa z konfucjanizmu i wciąż odgrywa ogromną rolę w społeczeństwie, nadaje mu pewną strukturę. W Polsce panuje większa swoboda i większy luz. Myślę, że ten balans jest zdrowy i inspirujący. Daje możliwość pełniejszego wyrażenia siebie. Mogę dyskutować na różne tematy bez ograniczeń ze względu na wiek czy pochodzenie moich rozmówców. Polska jest pod tym względem bardziej wyzwolona i tolerancyjna.