Magdalena Mielcarz zmieniła zawód: Czuję się jednorożcem, ale mam poczucie misji

Rola Ligii w superprodukcji „Quo Vadis” otworzyła przed panią drzwi do wielkiej aktorskiej kariery. Ale ten świat chyba pani nie pociągnął?

Trochę mnie pociągnął. To było takie wakacyjne zakochanie. Kiedy znalazłam się na planie filmu, po raz pierwszy poczułam, że jestem wśród swoich. To było dla mnie odkrycie, rewelacja. Pochodzę z rodziny, w której nikt nie wykonywał artystycznego zawodu. Panował etos ciężkiej pracy – moi dziadkowie po obu stronach byli rolnikami; wychowałam się w środowisku, gdzie praca fizyczna była codziennością. Mimo to od zawsze ciągnęło mnie do świata sztuki. Pierwszym artystycznym doświadczeniem była „Gawęda”. Poza tym zawsze czułam się trochę ulepiona z innej gliny. Zaczęłam pracować jako modelka, choć to zupełnie nie było dla mnie. Traktowałam tę pracę jako okazję, żeby podróżować, zarobić własne pieniądze, ale nigdy nie czułam, że do tego świata przynależę. Kiedy trafiłam na plan „Quo Vadis”, wpadłam jak śliwka w kompot. Serial, w którym grałam wcześniej, był raczej zabawą. A tu nagle z dnia na dzień dostałam główną rolę, grałam u boku największych polskich aktorów, film reżyserował wielki twórca – a ja czułam, że jestem w domu. Rozmawialiśmy tym samym językiem! Miałam 21 albo 22 lata i zastanawiałam się, jak to możliwe, że dopiero teraz znalazłam się wśród swoich.