Polka na obczyźnie: Joanna Sznajder – zarażająca szczęściem wedding planerka z Toskanii

Buongiorno, Joanno!

Joanna Sznajder: Buongiorno Agnieszko! A właściwie już buonasera, bo jest po godzinie 14:00.

Ile par postawiłaś na ślubnym kobiercu?

Przez chwilę straciłam rachubę, ale ponad 150. W tym roku obchodzę 10-lecie mojej firmy Ślub w Toskanii/Visitoscana. Średnio organizuję około dwudziestu ślubów rocznie, ale tendencja jest zwyżkowa.

Dlaczego nowożeńcy decydują się akurat na Toskanię?

Ostatnio dowiaduję się, że czasami jest po prostu taniej niż w Polsce. Cena "za talerzyk" (nie lubię tego określenia) wychodzi podobnie, albo nawet mniej. Łatwiej jest znaleźć piękne miejsce bez konieczności jego rezerwacji na dwa lata przed. Nie bez znaczenia jest również pogoda. W Toskanii można liczyć na słońce od kwietnia do października. Poza tym nawet, jeśli wybierzesz jakieś topowe miejsca na ślub w Polsce, jesteś w nim tylko kilka godzin, mocno czasowo ograniczony. A tutaj zabierasz ze sobą najbliższe osoby, zazwyczaj 20 – 30, nie musisz zapraszać żadnych długo niewidzianych wujków i ciotek, spędzacie ze sobą miło czas zostając na dwie lub trzy noce. Zazwyczaj kosztuje to mniej niż duże wesele w Polsce, a młodzi robią je na swoich zasadach, realizując swoje marzenia. Niektóre z par miały tutaj oświadczyny, albo co roku przyjeżdżają na wakacje, lubią włoskie jedzenie, wino, albo są italofilami. Tak więc Toskania jest ich świadomym wyborem. Rzadko na ślub w Toskanii decydują się pary, które nigdy tu nie były. Taka sytuacja zdarzyła mi się dosłownie kilka razy. Ci narzeczeni nie ukrywali, że zachwyciły ich relacje ze ślubów, które zobaczyli np. na Instagramie.

Dużo jest par, które na ślub przyjeżdżają same albo tylko ze świadkami?

W tym roku miałam 27 ślubów, z czego sześć właśnie takich par. Czasami faktycznie muszę załatwić im świadków. Nie jest to całkowicie bezpłatna usługa, bo taka osoba musi poświęcić swój dzień, wyjść z pracy, nieraz dojechać. Zazwyczaj na taką opcję decydują się osoby, które są ze sobą już bardzo długo i kwestia ślubu to czysta formalność. Zdarza się, że o swoim ślubie nie powiedziały nawet rodzicom. Często dopiero po ceremonii dzwonią do nich, żeby poinformować o fakcie. W tym roku miałam dwie ciekawe sytuacje, bo przyjechały do mnie zawrzeć ślub pary, które były świadkami moich byłych par. Dla mnie to ogromna satysfakcja i uczucie: "Acha, czyli podobało im się!".

Kiedy zaczynałaś 10 lat temu, łatwo ci było znaleźć kontakty i założyć firmę we Włoszech?

Na początku byłam pośrednikiem między turystami (głównie moimi znajomymi) a agroturystykami we wskazywaniu ciekawych miejsc. Moja działalność polegała na tym, że znajdowałam atrakcyjne agroturystki na nocleg, mało znane winnice i jak najmniej turystyczne miasteczka w okolicy. Pomysł spodobał się głównie tym, którzy Florencję, Pizę i Sienę znali już na pamięć. Toskania jest naprawdę popularna wśród Polaków i ci, którzy tu przyjeżdżają, są świetnie przygotowani. Jak widać, poprzeczka od samego początku była zawieszona wysoko. Zapytanie o ślub pojawiło się pół roku, może rok później. Miałam już wtedy sprawdzone miejsca noclegowe, kontakty z szefami kuchni. Wcześniej pracowałam w branży turystycznej, w liniach lotniczych i biurze podróży, ale nigdy przy eventach. Praca z klientem nie była mi obca. Miałam również to szczęście, że poznałam polskiego księdza, który podpowiedział mi, co jest potrzebne do zorganizowania ślubu kościelnego i konkordatowego we Włoszech. Zdawałam sobie sprawę, że kiedy ktoś przyjedzie na wakacje i nie będzie mu się podobała agroturystka, nie będzie zadowolony z miejsc i restauracji, które mu wskazałam, to nie wróci, oczywiście byłoby mi przy przykro, ale powiedzmy i tak pół biedy. Ale kiedy ma przyjechać grupa ludzi na ślub, gdzie został zarezerwowany transport, willa, catering i tak dalej, a ja pomylę się w dokumentach, to będzie wielka klapa. I tak przez pół roku, zanim zgodziłam się na organizację pierwszej uroczystości, chodziłam od urzędu do urzędu, aż zdobyłam niezbędne informacje. Dopiero kiedy byłam pewna, oceniłam, że jestem w stanie zorganizować ślub. Nadal każdą wolną chwilę wykorzystuję na wyszukiwanie ciekawych miejsca. Moim wielkim plusem jako polskojęzycznej wedding plannerki, jest fakt, że mieszkam w Toskanii. Bywa, że jestem oczami pary młodej i w ich imieniu oceniam wskazane mi obiekty osobiście. Nawet jeśli znajdą je sami, jadę sprawdzić, czy wygląda faktycznie jak na zdjęciach, czy nie ma w pobliżu np. trasy szybkiego ruchu, słupa wysokiego napięcia czy fabryki, które zniszczą klimat o jakim marzyli.

Czytaj więcej

Jej historia

Polka na obczyźnie: Natalia Klaro - specjalistka od polsko-greckiego PR-u

Prowadzi swoją agencję PR-ową, bazując na wieloletnim doświadczeniu w komunikacji i promocji marek kosmetycznych. Robi to w większości zdalnie - z Grecji. Tam mieszka z mężem i córką. Natalia Klaro lubi pracować w beach barze nad morzem i uczy się od Greków bardziej elastycznego podejścia do czasu. Zachwala im Polskę z takim samym zapałem, jak Polakom jej nowy kraj.

Pracujesz z Włochami czy Polakami?

Moimi podwykonawcami w 100 procentach są Włosi. Mam na myśli głównie wille, florystów, makijażystki, Dj-a czy catering. Zdarzyło mi się pracować z polskimi fotografami czy makijażystkami. Jestem otwarta na współpracę, bardzo lubię nowe znajomości. Uważam, szczególnie jeśli chodzi o fotografów, że potrzebne jest to świeże spojrzenie na Toskanię. Najważniejsze jest dla mnie, żeby podwykonawcy byli samodzielni. Mam na myśli transport lub znalezienie miejsc na sesję zdjęciową. Oczywiście dzielę się swoją wiedzą, ale jeśli nie wychodzi ona poza zakres moich obowiązków. Dodam przy okazji, że nie jestem florystką i dekoratorką. Nadal dla wielu, to synonim wedding plannera. Nic bardziej mylnego. To nie są moje zadania. Lubię, jak każdy zajmuje się swoim sektorem, tym w czym jest specjalistą. Swoją drogą dodam, że bardzo lubię pracować z Włochami. Obalam mity, że są niekonsekwentni, nie wywiązują się ze zobowiązań czy rozliczają się na czarno. Mam swoją sprawdzoną ekipę. A jeśli muszę pracować z kimś pierwszy raz, to najpierw robię dogłębne rozeznanie. Moja pozycja jest już na tyle stabilna, że z roku na rok dostaję coraz więcej propozycji współpracy. Prawdopobnie nie ma takiej potrzeby, ale chciałabym to podkreślić, że zarówno ja jak i moi podwykonawcy mamy zarejestrowane firmy, wystawiamy faktury, a tym samym rozliczamy się z podatków we Włoszech.

Jaki był najkrótszy termin, w jakim zorganizowałaś ślub?

Trzy tygodnie. Była to również para, która przyjechała sama i której musiałam zapewnić świadków. Prawdopodobnie ślub mógłby się odbyć wcześniej, ale musieli czekać dwa tygodnie na dokumenty w polskim urzędzie stanu cywilnego. Nie zawsze udaje się je otrzymać od ręki.

A który ślub był twoim największym wyzwaniem?

W tym roku miałam kilka takich ślubów. Sporo się tam działo, ciągle dochodziły nowe pomysły, tym bardziej, że Instagram czy Pinterest to kopalnia inspiracji i moje panny młode spędzają tam sporo czasu. (śmiech) Lubię takie właśnie wyzwania. Wtedy uprzedzam zainteresowanych, że jeśli jesteśmy już blisko daty śluby, to może się zdarzyć, że nie dam rady znaleźć podwykonawcy, może być również tak, że cena będzie wyższa, bo jesteśmy w samym środku sezonu. Ale jeszcze nigdy się nie zdarzyło, żebym czegoś dla mojej pary nie zrobiła. Jedna z tegorocznych panien młodych bardzo zwracała uwagę na detale i chciała mieć jedzenie, dekoracje i atrakcje, których na standardowych ślubach nie ma. Było to wyzwanie, mnóstwo dodatków pracy, ale też cudowna współpraca i muszę przyznać, że nieraz napracowałam się więcej przy ślubach na 10 osób, niż w tym przypadku dla 80. Ale właśnie dzięki takim nietuzinkowym osobom moja praca nie jest nudna, daje mi możliwość sprawdzenia się, ale również odkrywania nowych miejsc i poznawania nowych ludzi. Sprawia, że się rozwijam, a przede wszystkim daje mi mnóstwo satysfakcji.

Joanna Sznajder - Polka w Toskanii.

Archiwum prywatne

Na jakie miesiące przypada ci sezon ślubny?

W tym roku zaczął się 29 kwietnia, a skończy się 29 października. Być może będę miała jeszcze ślub na początku grudnia, ale to jest do potwierdzenia. Zawsze staram się mieć przerwę od połowy lipca do połowy sierpnia, żeby wyjechać z rodziną na wakacje. W tym roku się nie udało, bo córka złamała nogę, ale i tak na śluby w tym czasie jest za gorąco. Szczerze, zawsze odradzam wszystkim miesiące stricte wakacyjne. Wiele osób postrzega Toskanię przez pryzmat błogich wakacji, z kieliszkiem wina na brzegu basenu, ale kiedy trzeba założyć garnitur czy suknię ślubną i stać w pełnym słońcu podczas ceremonii w trzydziestopięciostopniowym upale, to już brzmi to znacznie gorzej.

Ile trzeba mieć funduszy, żeby zacząć myśleć o ślubie w Toskanii?

Wszystko zależy od ilości osób, standardu noclegu i innych atrakcji. Dla 20/25 osób, z noclegiem na trzy noce, kolacją w dniu ślubu i pizza party, spokojnie można się zamknąć w 8 tys. euro. Niektórym wystarczy pobyt na dwie noce, ale ja zazwyczaj proponuję trzy. Nie chodzi tu o generację kosztów (jestem między innymi po to, żeby ich pilnować), ale jest to po prostu wygodniejsza opcja. Wyjaśnię dlaczego. Otóż pierwszego dnia, kiedy zjeżdżają się goście, często dawno się nie widzieli lub właśnie dopiero poznają, warto jest zorganizować kolację powitalną, która zazwyczaj przeciąga się do późna, a następnego dnia odbywa się ceremonia i wesele. W opcji z dwoma noclegami, willę czy agroturystykę należałoby opuścić najpóźniej do 10.00, co jest dość mordercze. Dlatego radzę dodać ten jeden dzień, żeby odpocząć i móc w spokoju cieszyć się pobytem w Toskanii.

Organizujesz też warsztaty kulinarne...

Tak, kiedyś dużo częściej. Zazwyczaj dla osób prywatnych, a kilka ostatnich było wyłącznie dla profesjonalnych szefów kuchni. Pomimo iż są świetnymi kucharzami, często prowadzą restauracje w Polsce, chcieli zobaczyć kuchnię włoską nomen omen od kuchni właśnie. Zarówno dla mnie, jak i dla moich włoskich szefów kuchni, Elisy i Alberto, było to wspaniałym doświadczeniem. Alberto podkreślał, że cudownie jest patrzeć, jak profesjonaliści, którzy są z nimi na równi w swojej wiedzy, jeśli nie wyżej, słuchają go z niebywałą pokorą. Nie wywyższają się, nie mądrzą. Obecnie zajmuję się organizacją kursu indywidualnego dla kucharza, który będzie się uczył w "gwiazdkowej" restauracji. To będzie kuchenne full experience, z wypadem do lokalnych producentów, zbieraniem warzyw, dojeniem owiec czy oprawianiem bażantów. Wiem, brzmi makabrycznie, ale najważniejsza jest materia prima, czyli wyjściowy produkt, surowiec.

A sama w domu gotujesz bardziej po polsku, czy po włosku?

To zależy, myślę że pół na pół. Często na naszym stole pojawiają się mieloniaki z buraczkami, wszelkiego rodzaju zupy, ale to raczej jesienią, bo wcześniej jest na nie za gorąco. Latem wybieramy proste tutejsze dania, jak chociażby burrata z pomidorami, kolorowe sałatki lub ryż na zimno, świeże warzywa i mnóstwo “zieleniny”, czyli szpinaku, liści buraków itd. Jemy oczywiście dużo makaronu, jak to we Włoszech. Ale jeśli jest możliwość zjedzenia dobrego kebaba albo chińszczyzny, to czemu nie ? Od czasu do czasu chodzimy na pizzę, albo robimy ją sami. Nasza kuchnia jest bardzo mieszana. Dzisiaj na obiad zrobiłam dorsza w porach ze śmietaną, danie z północy Włoch. Najważniejsze, żeby wszystkim smakowało.

Jesteście małżeństwem polsko-włoskim. Czy to, że tam mieszkacie, wpływa na to, że jednak bardziej włoskim, czy udaje wam się zachować balans?

Na pewno utrzymujemy środek. Mój mąż, Andrea, jest bardzo zakochany w Polsce. Często jeździmy tam razem lub moja rodzina przyjeżdża do nas, tak więc Polska jest obecna w naszym życiu. Ale ja nigdy nie będę stuprocentową Włoszką. Ten środek utrzymujemy głównie dzięki naszym córkom. We czwórkę najczęściej porozumiewamy się po włosku. Staram się mówić z nimi po polsku, o to najcześciej prosi Andrea, ale to nie zawsze wychodzi, bo szybciej jest nam w języku włoskim. Dziewczynki dzwoniąc do babci do Polski, mówią po polsku, do włoskiej - po włosku. Staramy się zachować równowagę, żeby jedne święta spędzać tutaj, drugie tam. Odkryłam, że im dłużej mieszkam we Włoszech, tym bardziej tęsknię za Polską.

A za czym najbardziej?

Za pogodą. Jestem “jesieniarą”, urodziłam się w listopadzie, a co za tym idzie uwielbiam wszystko co kojarzy się z jesienią, czyli szeleszczenie liści pod nogami, szybko zapadającą ciemność, wiatr. Z chęcią poszłabym na grzyby. Cieszę się, jak spadnie śnieg. Jest mi do tego tęskno. Tutaj upały, za którymi nie przepadam, zaczynają się na początku czerwca i utrzymują czasami do połowy października. Pewnie teraz posypią się na mnie gromy… (śmiech) Polskiego jedzenia właściwie mi nie brakuje, większość produktów można kupić na miejscu lub zamówić przez internet. Wychodząc na płytę lotniska w Modlinie czy na Okęciu po zaciągnięciu się powietrzem, czuję że jestem w Polsce. Tego uczucia nie da się opisać i porównać z żadnym innym. Przez pierwsze lata po wyjeździe wszystko za granicą jest nowe i ekscytujące, ale po pewnym czasie już zapuszczasz korzenie i wiele rzeczy powszednieje. Zaczyna się normalne życie. Tęsknię do miejsc, które chciałabym zobaczyć, a nie zawsze mogę, bo przez dwa tygodnie jak jestem w Polsce, nie jestem w stanie zobaczyć Wrocławia, Gdańska, Bieszczad i jeszcze posiedzieć na Mazurach. Kończy się tym, że siedzimy u mamy w ogrodzie, bo nigdy nie możemy się nagadać i sobą nacieszyć. I jest super! Mam niedosyt Polski i rodziny, ale biorąc pod uwagę, że córki dorastają, będziemy to wszystko w przyszłości nadrabiali.

Jesteś warszawianką?

Nie, urodziłam się w Łomży i tam mieszka moja mama i brat z rodziną. Ale od 19 roku życia mieszkałam w Warszawie i bardziej mi tęskno do stolicy niż rodzinnego miasta. Mam tam nadal przyjaciół. Przeżyłam w stolicy 11, bardzo świadomych i cudownych lat, studiując i pracując jednocześnie. Dziś widzę jak miasto się zmienia, cały czas rozwija i tętni życiem. Czuję nostalgię za tym miejscem.