Polka na obczyźnie: Natalia Jaroszewska i jej wygrane życie na Cyprze

Kalispera, Natalio!

Natalia Jaroszewska: Kalispera Agnieszko, jasu!

Co to znaczy?

„Cześć”, a dosłownie: „dla ciebie, na twoje zdrowie”.

Czy to twoje ulubione powitanie?

Moim ulubionym zdecydowanie jest „kalimera”, bo zapowiada piękny dzień. „Kalimera” to „dzień dobry”, które mówi się rano. Uważam, że to piękne słowo. Dobrze mi się kojarzy, bo zazwyczaj tak mówię podczas porannych spacerów po plaży, gdzie spotykam uroczych starszych ludzi. „Kalimera” to część mojej rutyny bycia na Cyprze.

Jak bardzo ci zazdrościć listopada na Cyprze?

Powiem szczerze, że o mało się nie spóźniłam na nasze spotkanie, bo jadąc tutaj zobaczyłam tak piękny zachód słońca, że stanęłam i go fotografowałam. Jesienią i zimą są tu najpiękniejsze zachody słońca na świecie. Wydaje mi się, że ludzie mają w głowach, że jest chłodno, a ja dzisiaj jestem w zwiewnej sukience i nawet było mi w niej trochę za gorąco. Niedawno przyjechała do mnie moja mama, która spędzi z nami całą zimę. To świetna pora dla starszych osób, które nie lubią zimna, ani upałów w lecie, kiedy jest tu około 40 stopni Celsjusza. Teraz jest około 25 stopni, czasami przeleci delikatny deszczyk, powietrze jest bardzo wilgotne. Są doskonałe warunki dla ludzi z astmą czy problemami z oddychaniem. Jest tu u nas bardzo zdrowo!

Nie tylko zdrowo, ale i kreatywnie. Cypr w twoich projektach jest bardzo widoczny.

Odkąd mieszkam na Cyprze, bardzo zmieniło się moje podejście do mody i mój sposób projektowania. One się tutaj skrystalizowały. Dusza hippisa zawsze we mnie drzemała, ale w tym miejscu działa z pełną mocą. Pojawiło się dużo więcej koloru oraz formy, których do tej pory w Polsce nie ma, mimo że jestem tam bardzo często kopiowana. Moje sukienki są bardzo zamaszyste, duże. Na jedną zużywamy około sześciu - siedmiu metrów materiału. Myślę, że to dlatego, że Cypr jest wyspą, na której jest dużo pustej przestrzeni. Plaże są niekomercyjne, dzikie, nie ma miejsc, w których czujesz miejski zgiełk czy przepełnienie ludźmi. Stąd chyba ta przestrzeń pojawiła się w moich projektach, dostały więcej życia i zaczęły się zupełnie inaczej poruszać.

I powstają w jednym rozmiarze.

Bardzo się cieszę, że to zauważyłaś, bo ciągle czuję, że za mało o tym mówię. To bardzo ważna część mojej filozofii. Ogromną satysfakcję daje mi to, kiedy przychodzi do mnie klientka, która uważa, że nic dla siebie nie znajdzie i wchodzi w sukienkę w naszej typowej rozmiarówce. Jestem bardzo przeciwna temu, żeby kobieta w jakikolwiek sposób definiowała siebie przez rozmiar i przez wiek. Nie znoszę tego. Między innymi też po to raz w roku robiłam pokazy z moimi zaprzyjaźnionymi gwiazdami, które mają różne rozmiary, są w różnym wieku, i nie wszystkie mogą dla siebie łatwo znaleźć gotową odzież. Za moją marką stoi bardzo silne przesłanie kobiecości, która jest uniwersalna i nie bierze się z centymetrów, tylko jest w nas, w środku.

Natalia Jaroszewska

Archiwum prywatne

Łatwo było ci przenieść atelier, bardzo popularne w Polsce, na Cypr?

Było mi strasznie trudno. Zaczęłam wszystko od nowa. Po tym, jak się wyprowadziłam, moje oficjalne atelier działało w Warszawie jeszcze przez kilka lat. W pewnym momencie do mnie dotarło, że utrzymywanie tak ogromnego miejsca na Żoliborzu nie ma sensu, stanęłam na nogi na Cyprze i mogę tamto już opuścić. Od tamtej pory przyjeżdżam do Warszawy po prostu z wizytą, kto chce to mnie odwiedza w mojej pracowni. Biznesowe zakotwiczenie się tutaj było skokiem na głęboką wodę. Prywatnie nie zadawałam sobie pytań, czy chcę się przeprowadzać, bo wiedziałam, że chcę. Miałam dwójkę malutkich dzieci, byłam po rozwodzie i czułam, że to jest czas, w którym trzeba otworzyć nowy rozdział, a dzieciakom dać szansę na świetną edukację w amerykańskiej szkole. Poza tym byłam zakochana i jestem nadal, wyszłam tutaj za mąż. Nie oszukujmy się - nie miałam dwudziestu lat, żeby wyjeżdżać za facetem, ale bardzo potrzebowałam tej zmiany w życiu. Decyzję o wyjeździe podjęłam po tym, jak zrobiłam wielki pokaz na dziesięciolecie mojej marki. To był pierwszy pokaz, który się obył w Vitkacu, tuż po tym, jak otwarto ten ekskluzywny dom handlowy. Zauważyłam, jak bardzo zmienia się show-biznes, jak zmieniają się ludzie, z którymi dorastałam jako twórca. Nagle pojawiły się różne rozczarowania. Jestem idealistką. Wierzę w siłę przyjaźni i wierzyłam, że wiele rzeczy można robić bezinteresownie. Nastał czas, w którym pojawiali się dziwni celebryci, a wychodzenie na imprezy odbywało się za pieniądze. Wtedy poczułam całym sercem, że to nie jest już mój świat. Dobrze wiedziałam, że kiedy wyjadę, ci którzy są moimi przyjaciółmi, nimi pozostaną. Byłam pewna, że ich nie stracę, bo to tylko odległość. Przesiała się za to cała masa ludzi, którzy oczekiwali sukienki na wczoraj, albo złotych gór. Nigdy nie czułam, że czymkolwiek ryzykuję, wręcz mogę tylko zyskać. Z drugiej strony wypromowanie niszowej marki modowej za granicą było wyzwaniem.

Wszystko trzeba było na nowo zorganizować, na przykład znaleźć osoby, które uszyją twoje projekty.

Czytaj więcej

Jej historia

Polka na obczyźnie: Natalia Klaro - specjalistka od polsko-greckiego PR-u

Prowadzi swoją agencję PR-ową, bazując na wieloletnim doświadczeniu w komunikacji i promocji marek kosmetycznych. Robi to w większości zdalnie - z Grecji. Tam mieszka z mężem i córką. Natalia Klaro lubi pracować w beach barze nad morzem i uczy się od Greków bardziej elastycznego podejścia do czasu. Zachwala im Polskę z takim samym zapałem, jak Polakom jej nowy kraj.

Cały czas mam swój zespół zaufanych i fantastycznych ludzi w Polsce. Rzeczywiście przyszedł czas, że trzeba było zacząć kompletować zespół również tutaj. W tej chwili mija 11 lat od moich początków, a ja jestem bardzo lojalnym i wiernym pracodawcą. Mam ten sam zespół, z którym stawiałam pierwsze kroki i do tej pory działamy razem. Pracuję tylko i wyłącznie z kobietami.

Rozumiem, że mężczyzna nie jest wam potrzebny nawet do noszenia ciężkich paczek…

No coś ty, chodzę na siłownię! (śmiech) Faceci są od przyjemniejszych rzeczy niż noszenie paczek. Mam supermęża, potwierdzam to!

Porozmawiajmy więc o tym najważniejszym powodzie twojego przyjazdu na Cypr. Wiem, że poznaliście się w Atenach.

Początek naszego związku był bardzo romantyczny. Finalizowałam rozwód, byłam strasznie cięta na facetów. On z kolei stracił nadzieję, że coś jeszcze może się w jego życiu w kwestii miłości wydarzyć. A życie dosłownie nas na siebie wrzuciło. Podczas trzech dni, które oboje spędzaliśmy w Atenach - on był na swoim ostatnim szkoleniu wojskowym, generalskim, a ja odwiedzałam moje klientki - ciągle spotykaliśmy się w tych samych miejscach. W tym ogromnym mieście! Podczas ostatniego wieczoru zagadał do mnie, a potem mi powiedział, że już mnie widział wcześniej, opisał co miałam na sobie w tamtym miejscu, podobnie jak i w kolejnym. Przyznał, że nie wierzył, że jeszcze kiedykolwiek mnie zobaczy, ale jak już zobaczył to postanowił podejść, przywitać się i poznać. I tak sobie już jesteśmy te 12 lat razem.

Dalej opowiadasz o tym z błyskiem w oku.

Oj tak. Może ten drugi związek jest bardziej świadomy dla obojga? Przykro to powiedzieć, ale jednak wiek i doświadczenie robią swoje. Teraz bardziej pielęgnujemy umiejętność bycia razem. Poza tym z moim obecnym mężem świetnie się dobraliśmy. Ja mam silny pierwiastek kobiecy, a on jest bardzo męski. Nie wchodzimy sobie w drogę w kwestiach, które nie dotyczą nas wzajemnie. On mi daje totalną wolność w mojej pracy, ale potrafimy dobrze tworzyć rodzinę i być dla siebie fajną parą.
I to jest chyba sekret tego związku, że jest w nim kobieta i mężczyzna, a nie tylko i wyłącznie partnerzy do spłacania do kredytu, rodzice, czy kierowcy.

Twoja córka skończyła niedawno 18 lat, syn 15. Jak odnaleźli się na Cyprze?

Moja córka prawdopodobnie niebawem będzie studiować w Polsce. Dla dzieci jest to niesamowite doświadczenie. Po tych wszystkich latach, patrząc na to, co im dałam, dla mnie najpiękniejsze jest to, że płynnie mówią trzema językami: po polsku, fantastycznie po angielsku -chyba to już jest ich pierwszy język, oraz po grecku - zdecydowanie lepiej niż ja. Dzieci były małe, kiedy wyjechaliśmy, więc ta adaptacja nastąpiła bardzo szybko. To niewiarygodne jak mali ludzie, kiedy stworzy im się dobre warunki i rozwinie przed nimi wachlarz możliwości, cudownie chłoną nowe miejsca, wiedzę, jak pięknie potrafią płynąć na fali. Od początku bardzo mnie to wzruszało. Moja córka po pierwszym roku w amerykańskiej podstawówce dostała stypendium dla najlepszej uczennicy. Utwierdziłam się wtedy w przekonaniu, że dobrze się zadziało. W naszej szkole jest wielu obcokrajowców i to też jest wyzwanie, które uważam za fajne, ale trudne. Oni muszą dużo bardziej się starać i udowadniać, że potrafią i dają radę. Moje dzieci zdecydowanie dały radę.

Czy Cypryjczycy są otwarci?

Mam takie spostrzeżenie, że Cypryjczycy są jak wszyscy wyspiarze- bardzo otwarci, przyjaźni. Kiedy idziesz z dzieckiem, zawsze się trafi ktoś, kto zaproponuje ci wodę, zerwie ci figę ze swojego drzewa. To jest ich wrodzona gościnność i serdeczność. Ale żeby stworzyć przyjaźnie, musisz udowodnić, że jesteś ich warta -jak w każdej małej społeczności, gdzie ludzie się znają. Cały Cypr ma zaledwie 1,2 miliona mieszkańców, tutaj w zasadzie każdy każdego zna. Kiedy pojawia się nowa osoba, z czego nie zdawałam sobie kiedyś sprawy, musi pokazać, że jest dobra, warta przyjaźni i zaufania. Przykładem, jacy są Cypryjczycy jest historia z sesji zdjęciowej, którą robiliśmy w starym oliwnym gaju. Miałam piękne zdjęcia pod starymi drzewami oliwnymi. Zabraliśmy tam mojego syna, który miał wtedy wakacje. On znalazł małego kota, z którym zaczął się bawić. Nagle pojawił się starszy pan, który jak się okazało, mieszkał niedaleko. Zaczął po grecku rozmawiać z moim synem. Pytał, co robimy, co słychać, od razu nawiązała się świetna rozmowa. Pan opowiedział nam historię oliwek, które pochodzą z czasów frankońskich, mają ponad 900 lat. Opowiedział nam o krucjatach, które rozgrywały się na tamtych terenach. Następnie zniknął i wrócił z pełnymi koszami fig, winogron i owoców kaktusa, które nam podarował. Tacy są Cypryjczycy, szczególnie starsi i ci, którzy żyją w nieturystycznych miejscach. To jest tak piękne, tak wzruszające... W Polsce mi tego bardzo brakuje. Szczególnie w Warszawie, która jest z innej planety. Uwielbiam ją, ale z zupełnie innych powodów. Tutejsza gościnność i serdeczność jest niespotykana.

Widać na Cyprze podziały grecko-tureckie?

Nie, bo żeby przejść na część okupowaną przez Turcję, należy pokonać przejście graniczne, okazać tam dowód. Trochę to wygląda jak podzielony niegdyś Berlin. Ta sytuacja nie wpływa w jakikolwiek sposób na naszą codzienność. Pośród moich znajomych Cypryjczyków nie znam żadnej osoby, która nie miałaby jakiejś traumy z wojny w 1974 roku. Mój mąż miał 13 lat kiedy wybuchła, być może dlatego wstąpił do wojska. Bardzo chcemy pokoju, zależy na nim obydwu stronom. Ludzie po obu stronach są sobie przyjaźni, rozmawiają ze sobą. Raczej ten konflikt jest podjudzany przez Turcję. Cały czas prowadzone są rozmowy na temat zjednoczenia wyspy. Prezydent Cypru jest demokratą, ponawia próby negocjacji. Jest w nich jednak jeden punkt, z którego Turcja nie chce zrezygnować, czyli usunięcia swoich wojsk z północy kraju. Rozmowy są po raz kolejny zamykane. To jest bardzo świeża historia. Wiele rodzin wysiedlonych z tych terenów nadal ma tam swoje miejsca, wracają do nich. Mam przyjaciółkę, która odwiedziła dom swojej babci, w którym przyjęła ją turecka rodzina. Powiedzieli: "Wiemy, że to jest wasze, nie należy do nas, ale tutaj nas osiedlono, tutaj żyjemy". Spędzili razem czas, poczęstowali ich słodkościami. To bardzo skomplikowana sytuacja.

Jakie są twoje ulubione miejsca w Larnace?

Muszę o tym więcej zacząć pisać. Dostaję wiele pytań o miejsca, które polecam, zrobiłam na nie specjalnie drugi profil na Instagramie "Cypr Natalii", ale nie mam czasu go prowadzić. W Larnace zawsze zaczynam dzień na plaży, na której siedzę teraz, rozmawiając z tobą. To plaża McKenzie, jest oddalona nieco od centrum, ale dzięki temu są na niej sami lokalesi. Kiedy przychodzę poplażować, nie ma turystów, tylko miejscowe rodziny. Lubię też Stare Miasto, które się teraz bardzo zmienia. Larnaka wreszcie dostała dofinansowanie, bo przez jakiś czasu wyglądała byle jak. Szczególnie w porównaniu z innymi miastami. Moje atelier mieści się tuż obok przepięknego kościoła romańskiego pod wezwaniem świętego Łazarza.